Zuinigheid met vlijt...

Ineens schiet deze uitdrukking me te binnen. Ik heb al een aantal avonden een uur of anderhalf in de tuin gewerkt om mijn woekerende hedera in toom te houden. Dit soort snoeiwerk is eigenlijk ook de manier waarop je grote plannen ten uitvoer brengt: je begint met de losse takken en al snoeiend kom je steeds dichter bij de dikke en onhandelbare kern.
Mijn aanpak is: iedere keer een stuk en niet teveel tegelijk willen.
Zo ga ik ook mijn project per 1 juli starten: rustig en beetje bij beetje. Ik hoef geen grote sprongen te maken en als een tientje per dag mijn doel is, ga ik er niet ineens voor de kick vijf euro per dag van maken.
Ik neig tot extremen, dus dat gevaar ligt op de loer.
Wat het spreekwoord betreft: na al dat harde werken in de tuin, komt het moment dat je ermee kapt en dan komt het lastigste stuk: boel aanvegen, opruimen en gereedschap schoonmaken.
Ik had vroeger een goeie vriendin die net als ik van klussen houdt. Samen hebben we heel wat huizen geschilderd en andere klussen gedaan. Niet alleen voor de lol, maar ook omdat we het wel zelf moesten doen: we waren niet erg rijk.
Van haar heb ik geleerd om na het werk de kwasten en verfrollers goed schoon te maken. Ik was daar vrij nonchalant in, maar zij had een andere moraal: als je ze elke keer hard laat worden, kun je de volgende keer nieuwe kopen. Zonde!
Onwillekeurig heb ik me haar houding eigen gemaakt, waardoor ik na mijn gevecht met de hedera rustig de snoeischaar uit elkaar heb gehaald, schoon heb gemaakt, gedroogd en toen met wat olie heb gesmeerd.
Klaar voor de volgende knipbeurt. Ik doe er al twaalf jaar mee!
En toen dacht ik aan die oerhollandse uitdrukking. Het is niet alleen de zuinigheid die je nodig hebt om huizen te bouwen als kastelen: nee, ook de vlijt draagt daarin haar steentje bij!