#Haiku - omzien

Tussen de rimpels 

van haar gezicht verzwegen

herinneringen

Verscholen voor de

rede - zonder angst en spijt -

rustend zonder tijd

Uit het dagboek van Franciscus

Vanmorgen ben ik bij Johannes Vermeer geweest. Het moest er maar eens van komen. Met landkaarten en meetinstrumenten bouwde hij zijn atelier om tot het domein van een geograaf. In een hoek stond een schilderij met onze stad erop. Ik vroeg hoe het hem lukt Delft zo waarheidsgetrouw te schilderen, waarop hij een gordijn opzijschoof en ik zijn schilderij vergroot voor me zag. Wat knap dat Johannes dat kan!

Toen het decor naar zijn zin was, liet hij mij gebogen over de kaarten staan met een passer in mijn hand. Na het herschikken van het gordijn begon hij met schilderen. Ik was liever met hem naar buiten gegaan, de muffe kamer uit waar alleen wat licht via het venster naar binnen komt. Maar daar hoef je bij Johannes niet mee aan te komen die dag aan dag in zijn atelier werkt en alleen naar buiten gaat, als hij een doek naar een opdrachtgever moet brengen.

Ik kreeg het warm met dat rare mutsje op mijn hoofd en die deftige gevoerde kamerjas, attributen die Johannes een geograaf toedicht, maar die ik nooit zou dragen. Ook ik had een ander beeld van een geograaf toen ik aan mijn studie begon. Een soort Christoffel Columbus: landen ontdekken, maar ik eindigde met mijn neus in de boeken, of liever gezegd kaarten en heb Delft zelden verlaten. In dat opzicht lijk ik op Johannes. Konden we ons werkterrein maar naar buiten verplaatsen!

Zo'n dag

Het was weer zo'n dag

wolken nevel wit

contouren vervagen zonder

zon uitgevlakt verstild 

Achter lagen atmosfeer komt 

wat licht tevoorschijn

ik adem weer en 

wandel door

Haiku - zon

Zonnestralen vangen -

met opgeheven gezicht -

een licht verlangen

Haiku - pauze

 

Aan de rand van het

weiland wenkt een eenzame

rustbank passanten

Haiku - avond

Zonder woorden neemt

de zon met vurige blik

afscheid van de dag

Haiku - lek

 

Uit de bronzen kop

druppelt water langs stenen

tot een abstractie

Wilibrordkerk - neogotiek

Op een wandeling met een vriendin door de besneeuwde binnenstad van Utrecht zag ik op een bord in het portaal van de Willibrordkerk aan de Minrebroederstraat staan dat de kerk open was.

Het leek me stug in deze Coronatijd en de hoofdingang bleek gesloten. Plan B was de deur naar een kapel die openging, maar toegang verleende tot een kapel zonder verlichting. Op de tast liepen we verder en kwamen in de schitterende neogotische kerk waar orgelmuziek weerklonk die abrupt stopte, toen we de kerk betraden.

Er was niemand te zien, spookachtig, zeker toen het orgelspel hervat werd. Ik maakte snel wat foto's en we haastten ons weer naar buiten toe. In het volle zonlicht van een heerlijke, winterse dag.