In het programma "Kunststof" op radio 1 verklaren cultuur- en programmamakers regelmatig trots tijdens interviews dat ze nergens spijt van hebben in hun leven. Dat doet mij een wenkbrauw optrekken.
Hoezo nergens spijt van?
Hebben zij altijd alles goed gedaan?
Is alles wat ze ooit hebben meegemaakt zonder uitzondering de moeite waard geweest?
Ze vertellen dat ook nog met een zekere arrogantie, zichzelf verheffend boven de gewone mens die wel met dergelijke banale gevoelens worstelt. De interviewer is bij zo'n uitlating onmiddellijk sprakeloos. Dat spreekt toch voor zich? Daar ga je toch niet op door?
Maar......in hun eigenwaan gaan ze aan een belangrijk aspect van spijt voorbij. Evenals bijvoorbeeld Edith Piaff met haar chançon: "Non, je ne regrette rien".
Misschien is daar de berouwloze hype trouwens wel begonnen!
Ik ben een andere mening toegedaan. Mijn credo is:
Spijt hebben betekent geloven dat je het beter kunt of dat het beter kan.
En daarmee is spijt een voorwaarde voor groei geworden. Erken je fouten/gemiste kansen en doe er wat aan. Vermijd star- en zelfgenoegzaamheid. Durf gewoon mens te zijn. Daar is niets mis mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten