Mijn PC - zeven jaar oud - heeft het loodje gelegd. Wel vooraf al signalen gevend van een naderend eind.
E-mailberichten wilden niet meer gelezen worden. Drie keer de aan/uit-knop hanteren, voordat er leven in kwam.
En oh zo traag...het leek wel een stokoud mens.
Zo van: internet starten en onderwijl een kop koffie zetten én opdrinken.
Voor de onthaasting niet slecht, maar oh, wat werd mijn geduld op de proef gesteld.
Nu zei Freek de Jonge eens: 'Wat je aan tijd hebt gewonnen, heb je aan geduld verloren'. Soms is het toch prettig om dan maar wat tijd te winnen.
De dreiging dat de boel er ineens mee zou kunnen stoppen, is immens. Ik besefte ineens ook heel goed, hoe ontzettend groot de plaats is die de computer in mijn leven is gaan innemen. En dat besef is niet onverdeeld prettig.
Afhankelijkheid riekt naar zwakte.
Maar......
Nu heb ik een nieuwe, snelle, mooie, goedwerkende, snelstartende PC. En alle avonden van bestanden skimmen op welke belangrijk zijn, lijsten overtypen van e-mailadressen en vooral veel documenten deleten zijn al snel naar de achtergrond verdreven.
Een nieuwe PC, een nieuwe start. Qua stresservaring lijkt het wat op een verhuizing. Ik moet er mijn weg nog in zien te vinden. Maar dat heb ik er graag voor over, want wat is ie snel!!
Nu dit stukje snel safen en dan de DVD bekijken op de extra grote flatscreen die ik bij de PC heb aangeschaft.
De titel? "Captain Corelli's mandolin", een film uit de jaren 40 vorige eeuw. Een tijd, waarin een computer nog schience fiction leek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten