Gunther von Hagens heeft de lichamen van vele donoren vereeuwigd in allerlei poses door de zogenaamde plastinatiemethode toe te passen. We vragen ons beiden af, hoe hij het voor elkaar heeft gekregen de lichamen na de rigor mortis (dat heb ik uit detectives) toch in de meest bizarre houdingen te kunnen etaleren.
Later lees ik het antwoord op de site (zie hieronder). En ook dat als je je als donor hebt aangemeld, je geen entree hoeft te betalen. Nou, dan toch liever € 16 (!) betalen voor een exhibitionistisch schouwspel met wetenschappelijke saus.
De lijven als zodanig zijn niet eng (wat velen ervan weerhoudt de tentoonstelling te bezoeken). Alleen in de aanloop ernaar toe, had ik wel een rare droom erover. Dat kwam, omdat ik me realiseerde dat ik het wel akelig zou vinden om tussen één van die lichamen dat van een goede bekende te weten. Al zou ik de persoon zelf niet herkennen, want de bodies zijn nauwelijks menselijk te noemen.
De lijven als zodanig zijn niet eng (wat velen ervan weerhoudt de tentoonstelling te bezoeken). Alleen in de aanloop ernaar toe, had ik wel een rare droom erover. Dat kwam, omdat ik me realiseerde dat ik het wel akelig zou vinden om tussen één van die lichamen dat van een goede bekende te weten. Al zou ik de persoon zelf niet herkennen, want de bodies zijn nauwelijks menselijk te noemen.
Kitscherig wordt het, als de lichamen een titel meekrijgen: zoals de schrijfster, een vrouw (de borsten zijn duidelijk aanwezig) die met een pauwenveer in de hand op een vergeeld blad lijkt te schrijven. Hilarisch: een vrouw met zilveren oorbellen in. Of uitdagend: de vrijende stellen. Tja, ook dit zogenaamde anatomische schouwspel wordt gelardeerd met vleugjes amusement en sensatie. Een modern rariteitenkabinet ter lering ende vermaek.
leuk, ben geïnspireerd hierdoor en ga met een groep van mijn haptonomie opleiding de (on)gezonde mens van binnen bekijken.
BeantwoordenVerwijderen