Morgen start de reddingsactie van de mijnwerkers in Chili die al zolang onder de grond vastzitten.
Het is een wonder dat ze gevonden zijn.
Het is een wonder dat ze nog leven.
En het is een wonder dat ze gered zullen worden.
Eén voor één worden ze opgetakeld. Ze hebben al doorgegeven eerst hun familie te willen spreken, voordat de pers zich op hen mag storten.
En er is nog iets: er woedt een strijd wie als laatste naar boven gaat. Niet omdat iedereen het eerst gered wil worden (wat je zou verwachten, als je zolang hebt vastgezeten), nee, omdat degene die als laatste naar boven komt, een record verbreekt. En dat levert geld en aandacht op.
Zou dat het enige motief zijn om het mollenbestaan te willen rekken?
Of speelt misschien een rol dat door hun benarde situatie bekend is geworden dat een aantal van hen naast hun eigen gezin, er nog een op na hield?
Willen sommigen de confrontatie met echtgenotes en maitresses nog even uit de weg gaan?
Heb je eerst twee maanden met zijn 33-en in een hol onder de grond overleefd en dan durf je niet naar huis.
Logisch dat ze eerst hun geliefden buiten het bereik van de camera's willen ontmoeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten