Le petit Nicolas

Een hype in Frankrijk vorig jaar. Iedere etalage had wel een hoek ingeruimd voor de boeken over "le petit Nicolas" met tekeningen van Jean-Jacques Sempé en tekst van René Goscinny. Ze gaan over het leven van een franse jongen en zijn beschreven vanuit zijn wonderlijke belevingswereld. Briljant.
Er is inmiddels ook een speelfilm met dezelfde titel. Hoewel natuurlijk een heel ander medium, is de film er ook in geslaagd dezelfde toon te treffen als het boek; een mix van verwondering, kinderlijke wreedheid en ontroering. Maar bovenal humor. Ik heb er in mijn eentje hardop om zitten lachen. Wat een absurde situaties!
Een mooi moment is bijvoorbeeld, wanneer het grootste ettertje van de klas - een slissende wijsneus en klipspaan die zich letterlijk achter zijn grote bril verschuilt ('Ik heb een bril op; jullie mogen mij niet slaan') - bij de schoolarts een oogtest moet doen. Zijn klasgenoten staan achter hem in de rij. De arts zegt hem zijn bril af te zetten. Je ziet Agnan, het lievelingetje van de juf, aarzelen. Zodra hij de bril afdoet, krijgt hij onmiddellijk die klap op zijn neus die hij meermalen verdiend heeft.
Of een passage uit het boek. De jolige vader van Nicolas en de buurman, meneer Zwartzaad, doen mee, wanneer de kinderen buiten indiaantje spelen. Vader wordt aan de boom vastgebonden:

Papa deed rare pogingen om zich los te maken en meneer Zwartzaad begon om de boom heen te dansen en kreten uit te stoten. We zouden graag zijn gebleven om te zien hoe papa en meneer Zwartzaad zich vermaakten en gek deden, maar dat ging niet, omdat mama ons riep om thee te komen drinken en daarna zijn we naar mijn kamer gegaan om met de elektrische trein te spelen. Ik wist helemaal niet dat papa het zo leuk vond om cowboytje te spelen. Toen we 's avonds naar beneden kwamen, was meneer Zwartzaad allang vertrokken, maar papa zat nog steeds aan de boom vastgebonden te schreeuwen en grimassen te maken.
Het is geweldig als je je zo goed alleen kunt vermaken!


Het roept een moment in herinnering van vroeger. Ontbijt in de huiskamer. Net voordat papa naar zijn werk gaat, wil hij nog even zijn handstandje tegen de muur demonstreren. Die gaat dit keer niet volmaakt. Hij slaat met zijn voeten tegen het wandmeubel en dan op de grond. Wij, de vier kinderen, stikken van het lachen. 'Die papa ook!' Wat we niet doorhebben, is dat de klap een diepe snee in zijn been achterlaat, waar de EHBO aan te pas moet komen.
Kinderen zijn wreed. Iedere morgen vragen we lachend: 'Ach, pap, doe nog eens handstandje tegen de muur!'