Voor me lopen een meisje en een man met een fiets aan de hand. Het meisje belt. De man loopt op een redelijke afstand naast haar.
Ik passeer hen. Hoor het meisje in haar GSM zeggen:
'Hij blijft maar naast me lopen.'
Dat klinkt niet goed. Ik draai me om en vraag haar:
'Heb je hulp nodig?'
'Ogenblikje, pap, een vrouw spreekt me aan.'
Ze legt me uit dat die man haar in een zijstraatje eerst in het Spaans, toen in het Engels vroeg, waar ze heen ging. Ze antwoordde nog: 'Naar het station.' Daarna begon hij vervelend te doen: 'You are so beautiful...etc. etc.'
Ze komt bij haar vader vandaan. Die heeft ze nu gebeld en hij is onderweg. Ik zeg dat ik bij haar blijf.
Ineens fietst de man weg.
We ontmoeten haar vader even later en lopen met zijn drieën naar het station. Het is net alsof we samen uit zijn geweest. Heel gezellig!
Dan naderen we de stationshal en zien dezelfde vent bij een etalage staan wachten. Hij zwaait zelfs even naar het meisje.
Bij de streekbussen zeg ik hen gedag, ren de trappen af en stap bus 39 in. Die moet ik eigenlijk niet hebben, maar ik wil zo snel mogelijk hier weg. Eén keer kijk ik om, voordat ik de bus instap. Geen achtervolging, gelukkig.
Ik heb ooit meegemaakt dat iemand een meisje 's nachts op straat lastigviel, ik me ermee bemoeide, het meisje ervandoor ging en ik met die rare kerel achterbleef. Rennen!!!
Dat zal me niet nog een keer gebeuren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten