Wandelen in een kerstkaart

Iedereen kent "Alice in wonderland" wel. Gisteren ben ik "Dymph in een kerstkaart" geweest. De busreis naar Utrecht; een tocht door winterwonderland. De voor de kerst met kunstsneeuw versierde ramen steken schril en kitscherig af bij de voortuinen die met een tweevingerdikke laag poedersneeuw zijn bedekt. Sneeuwverstuivingen trekken aan het raam voorbij. Een Jack Russell steekt goor af bij de witte sneeuw. De bus glibbert als een trage slak naar zijn einddoel.
In de stationshal zullen Cecilia, Jan en ik elkaar ontmoeten te midden van honderden anderen onder het bord met vertrektijden dat vrijwel leeg is. De treinen rijden beperkt. Ik ben er al vroeg en probeer een interview af te dwingen door de aanwezige cameraman en reporter mega chagrijnig aan te kijken. Ze willen vast horen, hoe rampzalig ik deze vertraging vind, dus trek ik een bijpassend gezicht en probeer ze te triggeren. Als ze me dan filmen en ondervragen, verras ik Nederland met een uitbundig:
'Wat mij betreft kan de winter niet lang genoeg duren. Leuk als dingen ontregeld raken. Dat bewijst maar weer dat we niet alles in de hand kunnen hebben en dat er gelukkig Iemand anders over het weer gaat!'
Helaas krijg ik die kans niet.
Als we elkaar ontdekt hebben in de massa, zijn Cecilia, Jan en ik het snel eens: we blijven in de buurt; landgoed Beerschoten bij de Biltsche Hoek. Een wandeling door een kerstkaartenlandschap en daarna een lunchkaart van Van der Valk met een 'Twaalfuurtje': drie boterhammen met kaas, kroket en ham en een huzarenslaatje. Ja, het bestaat nog!
Die witte wereld geeft me zo'n energie dat ik - na een extra wandeling van het dorp naar mijn huis - omdat de bus niet verder rijdt - ook mijn hele stoep nog veeg. Dat past wat mij betreft uitstekend bij deze ouderwets gezellige dag!
De prachtige foto hieronder heeft Jan tijdens onze wandeling gemaakt.