Twee schelpen in gesprek

	‘Zij heeft me meegenomen van het strand, waar ze wandelde. Alleen mij. Ik snap niet waarom.’
	‘Hoezo begrijp je dat niet? Man, ze vindt je gewoon mooi. Of zielig, omdat je zo klein bent. Moet je maar kijken. Ik ben veel groter en heb ribbels. Net rimpels. Misschien ben ik ook wel ouder dan jij.’
	‘Ja, nu je het zegt. Maar weet je, míj heeft ze uitgekozen. Jij bent een cadeautje van een vriend. Da’s anders. Dus ik voel me toch groter in haar ogen, al ben ik de kleinste van ons twee.’
	‘Nou ja zeg! Kijk maar uit dat je niet naast je schoenen gaat lopen. Daar houdt ze niet van. Misschien gooit ze je dan weg.’
	‘Dat wil ik niet, hoor! Bah, dan kom ik tussen de sinaasappelschillen en natte koffiepads terecht. Bewaar me!’
	‘Wat vonden die andere schelpen ervan, toen ze alleen jou oppakte?’
	‘Tja, die waren jaloers, natuurlijk. Maar ook wel opgelucht. Niet iedereen kan een solitair leven aan.’
	‘Nou, zo eenzaam is het nu ook weer niet. Je hebt mij toch!’