(Voor uitleg over het begrip 11-je, zie: 27-06-2010)
Snelweg
in aanleg
roerloze meeuw statig
op de middenstreep gestationeerd
stil(l)even
31 oktober 2010
30 oktober 2010
Spring maar achterop!
In de poëziecursus die ik volg, maken we dankbaar gebruik van gedichten van anderen, waar we zelf vrolijk op los fantaseren. Geleende inspiratie zou je kunnen zeggen. Zo heeft er in de poëziekalender een gedicht gestaan van Arnaud Rogard. Een multitalent ontdekte ik via Google. Met het gedicht, waar ik op parodieer: Link naar Arnaud Rogard!
Hieronder mijn gedicht, waarin ik zo dicht mogelijk bij zijn prachtige werk gebleven ben dat de titel draagt: "Arnaud heeft hemel en aarde geschapen":
Dymph heeft een hemel op aarde geslapen
Dymph heeft
een hemel op aarde geslapen
een hemel op aarde geslapen
Nachtenlang,
Gaten in de dag
Dymph
Droomt dag en vergeet.
God
Heeft haar gewiegd
En dat voor de rest
van Dymphs leven.
Heeft haar gewiegd
En dat voor de rest
van Dymphs leven.
De kussens heeft Dymph
Met mekaar
Leren laten vechten.
Het mooiste wat
Dymph heeft gedroomd
Dymph heeft gedroomd
Was om in te kleuren
En zij heeft het gekleurd!
Zij droomde eveneens
Een merrie
Die was zo zwart
Als de nacht.
29 oktober 2010
Kennis der natuur
Sinterklaas is nog niet in het land, maar Mark Rutte geeft hem al van Jetje:
'Snoeien om te groeien'.
De regering neemt; geeft niets terug:
geen mest om te bloeien,
geen water om te sproeien.
Het motto van dit kabinet:
niets zaaien, wel graaien.
Zaai je niet, dan oogst je ook niets!
Dat wist men in de tijd van het Nieuwe Testament al.
Enfin...de natuur zal het leren (met de tijd)!
'Snoeien om te groeien'.
De regering neemt; geeft niets terug:
geen mest om te bloeien,
geen water om te sproeien.
Het motto van dit kabinet:
niets zaaien, wel graaien.
Zaai je niet, dan oogst je ook niets!
Dat wist men in de tijd van het Nieuwe Testament al.
Enfin...de natuur zal het leren (met de tijd)!
28 oktober 2010
Le petit Nicolas
Een hype in Frankrijk vorig jaar. Iedere etalage had wel een hoek ingeruimd voor de boeken over "le petit Nicolas" met tekeningen van Jean-Jacques Sempé en tekst van René Goscinny. Ze gaan over het leven van een franse jongen en zijn beschreven vanuit zijn wonderlijke belevingswereld. Briljant.
Er is inmiddels ook een speelfilm met dezelfde titel. Hoewel natuurlijk een heel ander medium, is de film er ook in geslaagd dezelfde toon te treffen als het boek; een mix van verwondering, kinderlijke wreedheid en ontroering. Maar bovenal humor. Ik heb er in mijn eentje hardop om zitten lachen. Wat een absurde situaties!
Een mooi moment is bijvoorbeeld, wanneer het grootste ettertje van de klas - een slissende wijsneus en klipspaan die zich letterlijk achter zijn grote bril verschuilt ('Ik heb een bril op; jullie mogen mij niet slaan') - bij de schoolarts een oogtest moet doen. Zijn klasgenoten staan achter hem in de rij. De arts zegt hem zijn bril af te zetten. Je ziet Agnan, het lievelingetje van de juf, aarzelen. Zodra hij de bril afdoet, krijgt hij onmiddellijk die klap op zijn neus die hij meermalen verdiend heeft.
Of een passage uit het boek. De jolige vader van Nicolas en de buurman, meneer Zwartzaad, doen mee, wanneer de kinderen buiten indiaantje spelen. Vader wordt aan de boom vastgebonden:
Papa deed rare pogingen om zich los te maken en meneer Zwartzaad begon om de boom heen te dansen en kreten uit te stoten. We zouden graag zijn gebleven om te zien hoe papa en meneer Zwartzaad zich vermaakten en gek deden, maar dat ging niet, omdat mama ons riep om thee te komen drinken en daarna zijn we naar mijn kamer gegaan om met de elektrische trein te spelen. Ik wist helemaal niet dat papa het zo leuk vond om cowboytje te spelen. Toen we 's avonds naar beneden kwamen, was meneer Zwartzaad allang vertrokken, maar papa zat nog steeds aan de boom vastgebonden te schreeuwen en grimassen te maken.
Het is geweldig als je je zo goed alleen kunt vermaken!
Het roept een moment in herinnering van vroeger. Ontbijt in de huiskamer. Net voordat papa naar zijn werk gaat, wil hij nog even zijn handstandje tegen de muur demonstreren. Die gaat dit keer niet volmaakt. Hij slaat met zijn voeten tegen het wandmeubel en dan op de grond. Wij, de vier kinderen, stikken van het lachen. 'Die papa ook!' Wat we niet doorhebben, is dat de klap een diepe snee in zijn been achterlaat, waar de EHBO aan te pas moet komen.
Kinderen zijn wreed. Iedere morgen vragen we lachend: 'Ach, pap, doe nog eens handstandje tegen de muur!'
27 oktober 2010
26 oktober 2010
Marius
Stil ligt hij in het water
te sterven van de kou
Of komt er redding later?
De maan beschijnt hem koel
een reiger kijkt hem aan
vliegt op met ander doel
Ooit feesten en partijen
nu uitgewoond en kaal
verlaten in zijn lijden
Aan lager wal geraakt, in nood
kijkt niemand naar hem om
een afgetuigde, partyboot
te sterven van de kou
Of komt er redding later?
De maan beschijnt hem koel
een reiger kijkt hem aan
vliegt op met ander doel
Ooit feesten en partijen
nu uitgewoond en kaal
verlaten in zijn lijden
Aan lager wal geraakt, in nood
kijkt niemand naar hem om
een afgetuigde, partyboot
25 oktober 2010
24 oktober 2010
Opruiming
Laat de wind zijn woede koelen
op het kaalgeslagen land
Laat het water stevig razen
tegen 't opgewaaide strand
Laat de regen alles spoelen
wat besmeurd is, vol met zand
Weg met al die welvaartsresten -
smijt de rotzooi aan de kant
op het kaalgeslagen land
Laat het water stevig razen
tegen 't opgewaaide strand
Laat de regen alles spoelen
wat besmeurd is, vol met zand
Weg met al die welvaartsresten -
smijt de rotzooi aan de kant
23 oktober 2010
Spiegeltje...spiegeltje...
Soms verbaas ik me over moeders die in de supermarkt opgeruimd aan hun kind vragen:
'Wat wil je vanavond eten?'
Als hun kind dan enthousiast roept:
'Pannenkoeken'!
Zegt ma:
'Nee, pannenkoeken doen we niet, die hebben we eergisteren al gegeten. Zullen we macaroni eten?'
Denk ik:
Wat zielig voor dat kind, mag het zelf wat kiezen, maar als puntje bij paaltje komt, beslist moeder uiteindelijk toch weer wat er op tafel komt.
Gisteren deed ik hetzelfde. Een vriend komt dit weekend wat spullen ophalen, zodat ik in huis meer ruimte creëer. Ik vraag hem:
'Wat vind je lekker bij de koffie?'
Zegt hij:
'Slagroomtaart!!!'
En ik:
'Nee, iets kleiners, iets van koek of zo'.
'Nou, ik vind kleffe cake ook lekker'.
Ik: 'Zijn kleine cakejes ook goed?'
Vandaag schiet het me ineens te binnen. SPIEGEL!
Jemig..ik lijk wel zo'n supermarktmoeder!
Dus ben ik naar het winkelcentrum gegaan en staat er nu een slagroomtaart in de koelkast!
22 oktober 2010
21 oktober 2010
20 oktober 2010
Nachtgedachte
Na de laatste tonen van het
onsterfelijke lied "Gute Nacht
Freunde", de aankondiging
van een nieuwe dag, wacht
ik geen minuut langer en
wens de nacht een goedenacht.
Het is de hoogste tijd om de
wereld een paar uur te negeren -
een oogje dicht te knijpen of twee
mijn leven de rug toe toe te keren
voor een uur of zes, zeven
om dan weer gretig erin terug te keren
onsterfelijke lied "Gute Nacht
Freunde", de aankondiging
van een nieuwe dag, wacht
ik geen minuut langer en
wens de nacht een goedenacht.
Het is de hoogste tijd om de
wereld een paar uur te negeren -
een oogje dicht te knijpen of twee
mijn leven de rug toe toe te keren
voor een uur of zes, zeven
om dan weer gretig erin terug te keren
19 oktober 2010
18 oktober 2010
(Split)erwt
Dit probleem is als een erwt
sarrend onder mijn matras,
als het nou een spliterwt was
kon ik er een nachtje over slapen.
sarrend onder mijn matras,
als het nou een spliterwt was
kon ik er een nachtje over slapen.
17 oktober 2010
Dromen van papier
Ik ben een handjevol
confetti, uitgestrooid
over de lege straat -
vrezend voor de harde bezem
die me nog te wachten staat
Ooit was ik een flinke
stapel kleurig glanzend
100 grams-papier -
nu lig ik in duizend snippers
uitgestrooid voor wat plezier
Ik had zo graag willen beleven
dat een dichter eens op mij
prachtige verzen zou gaan schrijven -
nu ik hier zo in stukjes lig
zal het wel bij dromen blijven...
16 oktober 2010
15 oktober 2010
Jong geleerd...
Ouders willen voor hun
kinderen rust creëren
terwijl ze voor het naar school gaan
snel wat boterhammen smeren
die hun kroost in de auto
op moet eten
manieren leren
terwijl ze zelf hun auto
in het gras parkeren
wanneer ze ze naar school
toe brengen
14 oktober 2010
13 oktober 2010
Limerick - Utreg
Er was eens een fietser in Utreg
die reed op een nach niet meer zo rech
hij viel in de grach
geen mens die het zag
vandaar dat hij er nog steeds in leg
die reed op een nach niet meer zo rech
hij viel in de grach
geen mens die het zag
vandaar dat hij er nog steeds in leg
12 oktober 2010
Reddingsactie?
Morgen start de reddingsactie van de mijnwerkers in Chili die al zolang onder de grond vastzitten.
Het is een wonder dat ze gevonden zijn.
Het is een wonder dat ze nog leven.
En het is een wonder dat ze gered zullen worden.
Eén voor één worden ze opgetakeld. Ze hebben al doorgegeven eerst hun familie te willen spreken, voordat de pers zich op hen mag storten.
En er is nog iets: er woedt een strijd wie als laatste naar boven gaat. Niet omdat iedereen het eerst gered wil worden (wat je zou verwachten, als je zolang hebt vastgezeten), nee, omdat degene die als laatste naar boven komt, een record verbreekt. En dat levert geld en aandacht op.
Zou dat het enige motief zijn om het mollenbestaan te willen rekken?
Of speelt misschien een rol dat door hun benarde situatie bekend is geworden dat een aantal van hen naast hun eigen gezin, er nog een op na hield?
Willen sommigen de confrontatie met echtgenotes en maitresses nog even uit de weg gaan?
Heb je eerst twee maanden met zijn 33-en in een hol onder de grond overleefd en dan durf je niet naar huis.
Logisch dat ze eerst hun geliefden buiten het bereik van de camera's willen ontmoeten.
Het is een wonder dat ze gevonden zijn.
Het is een wonder dat ze nog leven.
En het is een wonder dat ze gered zullen worden.
Eén voor één worden ze opgetakeld. Ze hebben al doorgegeven eerst hun familie te willen spreken, voordat de pers zich op hen mag storten.
En er is nog iets: er woedt een strijd wie als laatste naar boven gaat. Niet omdat iedereen het eerst gered wil worden (wat je zou verwachten, als je zolang hebt vastgezeten), nee, omdat degene die als laatste naar boven komt, een record verbreekt. En dat levert geld en aandacht op.
Zou dat het enige motief zijn om het mollenbestaan te willen rekken?
Of speelt misschien een rol dat door hun benarde situatie bekend is geworden dat een aantal van hen naast hun eigen gezin, er nog een op na hield?
Willen sommigen de confrontatie met echtgenotes en maitresses nog even uit de weg gaan?
Heb je eerst twee maanden met zijn 33-en in een hol onder de grond overleefd en dan durf je niet naar huis.
Logisch dat ze eerst hun geliefden buiten het bereik van de camera's willen ontmoeten.
11 oktober 2010
10 oktober 2010
Eeuwig lichaam?
Gunther von Hagens heeft de lichamen van vele donoren vereeuwigd in allerlei poses door de zogenaamde plastinatiemethode toe te passen. We vragen ons beiden af, hoe hij het voor elkaar heeft gekregen de lichamen na de rigor mortis (dat heb ik uit detectives) toch in de meest bizarre houdingen te kunnen etaleren.
Later lees ik het antwoord op de site (zie hieronder). En ook dat als je je als donor hebt aangemeld, je geen entree hoeft te betalen. Nou, dan toch liever € 16 (!) betalen voor een exhibitionistisch schouwspel met wetenschappelijke saus.
De lijven als zodanig zijn niet eng (wat velen ervan weerhoudt de tentoonstelling te bezoeken). Alleen in de aanloop ernaar toe, had ik wel een rare droom erover. Dat kwam, omdat ik me realiseerde dat ik het wel akelig zou vinden om tussen één van die lichamen dat van een goede bekende te weten. Al zou ik de persoon zelf niet herkennen, want de bodies zijn nauwelijks menselijk te noemen.
De lijven als zodanig zijn niet eng (wat velen ervan weerhoudt de tentoonstelling te bezoeken). Alleen in de aanloop ernaar toe, had ik wel een rare droom erover. Dat kwam, omdat ik me realiseerde dat ik het wel akelig zou vinden om tussen één van die lichamen dat van een goede bekende te weten. Al zou ik de persoon zelf niet herkennen, want de bodies zijn nauwelijks menselijk te noemen.
Kitscherig wordt het, als de lichamen een titel meekrijgen: zoals de schrijfster, een vrouw (de borsten zijn duidelijk aanwezig) die met een pauwenveer in de hand op een vergeeld blad lijkt te schrijven. Hilarisch: een vrouw met zilveren oorbellen in. Of uitdagend: de vrijende stellen. Tja, ook dit zogenaamde anatomische schouwspel wordt gelardeerd met vleugjes amusement en sensatie. Een modern rariteitenkabinet ter lering ende vermaek.
9 oktober 2010
(Ver)spreekwoord - terughoudendheid
De familie van Antonie Kamerling heeft de media om terughoudendheid gevraagd na diens overlijden. En wat doet De Telegraaf? Een SPECIAL over hem uitgeven. Ook elders in de media psychologische analyses van lik-mijn-vestje. Kunnen we dan nergens vanaf blijven? Kennelijk geldt hier de slogan:
"Dood breekt wet".
Doet me denken aan twee ander spreekwoorden, waarvan eentje een parafrase:
"De een zijn dood, is de ander zijn brood"
en
"Dood doet leven".
"Dood breekt wet".
Doet me denken aan twee ander spreekwoorden, waarvan eentje een parafrase:
"De een zijn dood, is de ander zijn brood"
en
"Dood doet leven".
8 oktober 2010
Rotsvaste poëzie
op stevige fundamenten -
dat maakt het tot een thuis -
om veilig in te schuilen
Als een paal boven water
zit tussen de regels een idee -
een mooie gedachte voor later -
stof om over door te praten
Het is een altijd open huis
met "Welkom" op de vloermat
Het is een altijd open huis
met "Welkom" op de vloermat
en een sleutel eronder
voor het geval dat…
7 oktober 2010
6 oktober 2010
Daar word je ijskoud van!
Op de avond van mijn verjaardag zijn Cecilia en ik uit eten geweest. Bij het eerste drankje bracht de serveerster een brief die iemand daar 's middags voor mij had afgeleverd. Het bleek een felicitatie van een collega te zijn met een cadeaubon voor een Italiaanse ijscoupe bij Venezia.
Wat een originele en verrukkelijke verrassing!
Inmiddels heb ik de bon geconsumeerd in de vorm van een heerlijke "Coppa Amaretto" die bestaat uit: ijs, slagroom, amarettolikeur en bitterkoekjes. En met ijs bedoel ik in mijn geval: pistacchio en málaga, mijn absolute favorieten!
Daar zat ik aan de Voorstraat te genieten met volle lepels. Een zachte herfstdag en ik rillend van het ijskoude cadeau en genot!
Voor mij staat het ijs van Venezia met stip bovenaan! En de koffie mag er trouwens ook zijn.
Welke heerlijkheden IJssalonVenezia nog meer in petto heeft, kun je zien via de website:
Andiamo a Venezia!
'Warm' aanbevolen!
Wat een originele en verrukkelijke verrassing!
Inmiddels heb ik de bon geconsumeerd in de vorm van een heerlijke "Coppa Amaretto" die bestaat uit: ijs, slagroom, amarettolikeur en bitterkoekjes. En met ijs bedoel ik in mijn geval: pistacchio en málaga, mijn absolute favorieten!
Daar zat ik aan de Voorstraat te genieten met volle lepels. Een zachte herfstdag en ik rillend van het ijskoude cadeau en genot!
Voor mij staat het ijs van Venezia met stip bovenaan! En de koffie mag er trouwens ook zijn.
Welke heerlijkheden IJssalonVenezia nog meer in petto heeft, kun je zien via de website:
Andiamo a Venezia!
'Warm' aanbevolen!
5 oktober 2010
4 oktober 2010
Nieuwe PC
Lieve help!
Mijn PC - zeven jaar oud - heeft het loodje gelegd. Wel vooraf al signalen gevend van een naderend eind.
E-mailberichten wilden niet meer gelezen worden. Drie keer de aan/uit-knop hanteren, voordat er leven in kwam.
En oh zo traag...het leek wel een stokoud mens.
Zo van: internet starten en onderwijl een kop koffie zetten én opdrinken.
Voor de onthaasting niet slecht, maar oh, wat werd mijn geduld op de proef gesteld.
Nu zei Freek de Jonge eens: 'Wat je aan tijd hebt gewonnen, heb je aan geduld verloren'. Soms is het toch prettig om dan maar wat tijd te winnen.
De dreiging dat de boel er ineens mee zou kunnen stoppen, is immens. Ik besefte ineens ook heel goed, hoe ontzettend groot de plaats is die de computer in mijn leven is gaan innemen. En dat besef is niet onverdeeld prettig.
Afhankelijkheid riekt naar zwakte.
Maar......
Nu heb ik een nieuwe, snelle, mooie, goedwerkende, snelstartende PC. En alle avonden van bestanden skimmen op welke belangrijk zijn, lijsten overtypen van e-mailadressen en vooral veel documenten deleten zijn al snel naar de achtergrond verdreven.
Een nieuwe PC, een nieuwe start. Qua stresservaring lijkt het wat op een verhuizing. Ik moet er mijn weg nog in zien te vinden. Maar dat heb ik er graag voor over, want wat is ie snel!!
Nu dit stukje snel safen en dan de DVD bekijken op de extra grote flatscreen die ik bij de PC heb aangeschaft.
De titel? "Captain Corelli's mandolin", een film uit de jaren 40 vorige eeuw. Een tijd, waarin een computer nog schience fiction leek!
Mijn PC - zeven jaar oud - heeft het loodje gelegd. Wel vooraf al signalen gevend van een naderend eind.
E-mailberichten wilden niet meer gelezen worden. Drie keer de aan/uit-knop hanteren, voordat er leven in kwam.
En oh zo traag...het leek wel een stokoud mens.
Zo van: internet starten en onderwijl een kop koffie zetten én opdrinken.
Voor de onthaasting niet slecht, maar oh, wat werd mijn geduld op de proef gesteld.
Nu zei Freek de Jonge eens: 'Wat je aan tijd hebt gewonnen, heb je aan geduld verloren'. Soms is het toch prettig om dan maar wat tijd te winnen.
De dreiging dat de boel er ineens mee zou kunnen stoppen, is immens. Ik besefte ineens ook heel goed, hoe ontzettend groot de plaats is die de computer in mijn leven is gaan innemen. En dat besef is niet onverdeeld prettig.
Afhankelijkheid riekt naar zwakte.
Maar......
Nu heb ik een nieuwe, snelle, mooie, goedwerkende, snelstartende PC. En alle avonden van bestanden skimmen op welke belangrijk zijn, lijsten overtypen van e-mailadressen en vooral veel documenten deleten zijn al snel naar de achtergrond verdreven.
Een nieuwe PC, een nieuwe start. Qua stresservaring lijkt het wat op een verhuizing. Ik moet er mijn weg nog in zien te vinden. Maar dat heb ik er graag voor over, want wat is ie snel!!
Nu dit stukje snel safen en dan de DVD bekijken op de extra grote flatscreen die ik bij de PC heb aangeschaft.
De titel? "Captain Corelli's mandolin", een film uit de jaren 40 vorige eeuw. Een tijd, waarin een computer nog schience fiction leek!
3 oktober 2010
2 oktober 2010
Het zoeken voorbij
Soms zie ik je heel even -
een lach, een arm, een been
Ik ga door met mijn leven
en jij, jij hebt er geen
Jij krijgt niet wat je wilde
en ik neem veel te veel
Jij waait op elke wind mee
en ik blijf een geheel
Waar altijd nog een plek is
om op terug te komen
Toch reis jij liever verder -
verstrikt in al je dromen
Die spreken vele boekdelen
Ik slechts een kort gedicht
Vijf woorden heb ik nodig:
‘Kijk goed naar mijn gezicht’.
Ooit hoor je mijn zachte roepen
Ooit hoor je mijn zachte roepen
- ik heb je al zo lang verwacht -
een einde aan je zoeken.
1 oktober 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)