Richard is de zoon van vrienden. Hij kan fantastisch tekenen en zit vol humor.
André van Duin en mister Bean zijn zijn helden. En o ja, Michael Jackson natuurlijk!
Als ik zijn ouders bel, wil hij mij meestal ook even spreken. Dat eindigt altijd in de slappe lach.
De eerste keer overkwam ons dat, omdat als ik 'Dag' had gezegd, hij dat steeds herhaalde. En dan ik weer. We hielden dat rustig een minuut of tien vol. Tegenwoordig spreken we van tevoren even af, hoe vaak we elkaar gedag zeggen en hangen dan resoluut op.
Vanmiddag bedenkt hij iets anders. Hij geeft alleen antwoord op mijn vragen met 'ja' of 'nee'. Dat maak ik ook wel eens mee met mensen die een verstandelijke beperking hebben. Alleen doen die dat niet opzettelijk.
Dan krijg je zo'n soort gesprek:
X: 'Mooi weer, hè?'
Y: 'Ja'.
X: 'Ga je dit weekend nog wat leuks doen?'
Y: 'Ja'.
X: 'Alleen of met anderen?'
Y: 'Ja'.
X: 'Moet je morgen werken?'
Y: 'Nee'.
Toen die beste man me een keer uit zichzelf vertelde dat hij naar de Efteling ging, stond ik te schudden op mijn grondvesten. Ik dacht dat de communicatiebarrière definitief doorbroken was. Dus vroeg ik hem: 'Wat vind je het leukst om daar te zien?'
Toen hij 'ja' antwoordde, begreep ik dat we weer terug waren bij AF.
Dag...dag...dag...doeg...doeii...dag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten