Bedrijfsuitje - bestemming bereikt?

In de binnenstad van Utrecht 4 keer een kijkje achter de gevels. Van oud naar nieuw. In drie van de vier gevallen ook een andere bestemming/functie van het gebouw.

Een prachtig oud huisje aan de Bruntenhof met uitzicht op het groen van het Lepelenburg vormt de enige uitzondering. Het heeft al eeuwenlang dezelfde functie, namelijk: woonhuis. Recent iets vergroot, waardoor er ruimte voor een echte keuken kwam. De bewoonster wijst trots naar de bijpassende keukenkastjes die een handige zwager voor haar maakte. Bij koude winters een extra trui aan. Met weinig ruimte heel tevreden. Historie geconserveerd.

In de Martinuskerk - een neogotische katholiek bouwkerk - heeft de architect ruime, moderne appartementen gebouwd. Van buiten onmiskenbaar een kerkgebouw; binnen hier en daar nog een detail van het Godshuis dat het ooit geweest is. Een vloertegeltje uit het middenschip doet nu dienst als huisnummer.

Om boeken te lenen ging je vroeger naar de bibliotheek in de Voetiusstraat. In de Tweede Wereldoorlog hebben ook velen daar hun toevlucht gezocht om de koude winter door te komen - al dan niet met een boek in de hand! Nu bergt het gebouw comfortabele appartementen, die organisch zijn ingepast en recht doen aan het oude karakter van het pand. Mooie glas-in-loodramen en een wirwar van kamers en trappen. In de centrale entreehal een boekenkast, waar bewoners hun afgedankte boeken neerzetten en van elkaar lenen. Zo wordt de herinnering aan de bibliotheek levend gehouden.

Ten slotte het Van Schijndelhuis 'aan' het Pieterskerkhof. Ooit een glaspakhuis, later de locatie van het Grafisch Atelier. Ontworpen, ingericht en destijds bewoond door de architect en ontwerper Mart van Schijndel. Zijn doel was om zowel het huis als alles wat er in kwam te staan, zelf te ontwerpen. Veel daarvan is gelukt. Een gesammtkunstwerk!  Foto's ervan kun je zien op de website: http://www.martvanschijndel.nl/
Het grappige is dat veel geïnteresseerden op het Pieterskerkhof door de ramen gluren van de appartementen aan de straatkant en dan denken het Van Schijndelhuis te hebben gezien (tot ergernis van de bewoners). Maar zijn eigenlijke woonhuis ligt daarachter. Het is maar dat je het weet!
Wat de bestemming van dit huis betreft: die lijkt onbestemd. Wat rookaanslag op de muur rond de open haard en kalksporen in de doucheruimte wijzen op lichte bewoning. Langzaam nemen mossen de binnentuinen in bezit. Mart van Schijndel gebruikte zelf het woord 'bunkeren' voor het wonen in dit huis. Een stille plek middenin en afgeschermd van een hectische stad. Het lijkt hem te zijn gelukt: de tijd is hier gestold. Als in een museum. Als een voortdurend eerbetoon.