Bedrijfsuitje - bestemming bereikt?

In de binnenstad van Utrecht 4 keer een kijkje achter de gevels. Van oud naar nieuw. In drie van de vier gevallen ook een andere bestemming/functie van het gebouw.

Een prachtig oud huisje aan de Bruntenhof met uitzicht op het groen van het Lepelenburg vormt de enige uitzondering. Het heeft al eeuwenlang dezelfde functie, namelijk: woonhuis. Recent iets vergroot, waardoor er ruimte voor een echte keuken kwam. De bewoonster wijst trots naar de bijpassende keukenkastjes die een handige zwager voor haar maakte. Bij koude winters een extra trui aan. Met weinig ruimte heel tevreden. Historie geconserveerd.

In de Martinuskerk - een neogotische katholiek bouwkerk - heeft de architect ruime, moderne appartementen gebouwd. Van buiten onmiskenbaar een kerkgebouw; binnen hier en daar nog een detail van het Godshuis dat het ooit geweest is. Een vloertegeltje uit het middenschip doet nu dienst als huisnummer.

Om boeken te lenen ging je vroeger naar de bibliotheek in de Voetiusstraat. In de Tweede Wereldoorlog hebben ook velen daar hun toevlucht gezocht om de koude winter door te komen - al dan niet met een boek in de hand! Nu bergt het gebouw comfortabele appartementen, die organisch zijn ingepast en recht doen aan het oude karakter van het pand. Mooie glas-in-loodramen en een wirwar van kamers en trappen. In de centrale entreehal een boekenkast, waar bewoners hun afgedankte boeken neerzetten en van elkaar lenen. Zo wordt de herinnering aan de bibliotheek levend gehouden.

Ten slotte het Van Schijndelhuis 'aan' het Pieterskerkhof. Ooit een glaspakhuis, later de locatie van het Grafisch Atelier. Ontworpen, ingericht en destijds bewoond door de architect en ontwerper Mart van Schijndel. Zijn doel was om zowel het huis als alles wat er in kwam te staan, zelf te ontwerpen. Veel daarvan is gelukt. Een gesammtkunstwerk!  Foto's ervan kun je zien op de website: http://www.martvanschijndel.nl/
Het grappige is dat veel geïnteresseerden op het Pieterskerkhof door de ramen gluren van de appartementen aan de straatkant en dan denken het Van Schijndelhuis te hebben gezien (tot ergernis van de bewoners). Maar zijn eigenlijke woonhuis ligt daarachter. Het is maar dat je het weet!
Wat de bestemming van dit huis betreft: die lijkt onbestemd. Wat rookaanslag op de muur rond de open haard en kalksporen in de doucheruimte wijzen op lichte bewoning. Langzaam nemen mossen de binnentuinen in bezit. Mart van Schijndel gebruikte zelf het woord 'bunkeren' voor het wonen in dit huis. Een stille plek middenin en afgeschermd van een hectische stad. Het lijkt hem te zijn gelukt: de tijd is hier gestold. Als in een museum. Als een voortdurend eerbetoon.

Driedimensionaal

How deep can you sleep
How low can you go
How high can you fly

Verzin een onderschrift

Ik heb een prijs gewonnen met het bedenken van een onderschrift bij deze foto. De wedstrijd kwam ik tegen op de site van "Schrijvenonline". Overigens een aanrader die site voor iedereen die graag schrijft!

http://www.schrijvenonline.org

En nu het winnende onderschrift:

"Hij is de Bob"!

Maar wát ik gewonnen heb, is nog een verrassing...

Overgave

Oogkleppen

af - laf

willen ogen

zich verschuilen -

Huilen

om de waarheid -

Het werd tijd

Kop uit het

zand - want

anders stik je -

Confronteren

leren

te leven -

Kop in de wind

je overgeven

(Ver)spreekwoord - beleggen

De aandeelhouder wint!

Heerlijkheden

Dolma's en dolma's en dolma's

Grote glanzende macadamianoten

Pittige, oude geitenkaas

Hete pecel door pandanzilvervliesrijst

70% pure chocolade gevuld 

met echte amandelmarsepein

En boven dat al op eenzame hoogte

de absolute heerlijkheid van de week

ongeëvenaard, niet te versmaden:

CHEESECAKE!!!!

Take good care!

Als je niet goed voor jezelf kunt zorgen,
kun je het ook niet voor een ander!

Acrostichon - troonrede als inspiratiebron

Acrostichon is een dichtvorm, waarbij de eerste letter van elke regel onder elkaar gelezen een woord of naam vormt. Een Nederlandse vertaling ervan is naamdicht of lettervers. Het Wilhelmus is een acrostichon. En Balkenende heeft van de troonrede dit jaar ook een soort acrostichon gemaakt, al kun je het geen gedicht noemen. De slogan dit jaar is niet: "eerst het zuur dan het zoet", maar "eerst snoeien dan bloeien"!
Hieronder mijn acrostichon.

Graag zeg ik je naam
Even, als de dag begint,
Liefste, in het koude ochtendlicht.
Ik neem je mee de dag in
En de glimlach op je gezicht.
Frivool, rebels en onbevangen
Dans ik je het leven door -
Een wereld van verlangen.

Opoe's rap - try to remember

Herinnering
is zeg maar
niet echt mijn ding!

Zinloos gesprek

Je hebt zinloos geweld, maar ook 'zinloze gesprekken'.
Zoals dit:

X:  'Ik voel me helemaal niet lekker.'
Y:  'Ga dan naar huis.'
X:  'Zo ziek ben ik nou ook weer niet.'
Y:  'Je zei toch dat je je helemaal niet lekker voelde.'
X:  'Dat klopt; ik ben ook heel warm - voel maar - en misselijk.
      Heb de hele nacht opgezeten.'
Y:  'Ga dan naar huis!'
X:  'Dan voel ik me zo schuldig met al die zieken'.
Y:  'Als je doorwerkt, maak je de rest misschien ook nog ziek.'
X:  'Ja, maar ik heb nog zoveel werk en helemaal geen zin om
      ziek te zijn.'
Y:  'Als je nu doorgaat, ben je straks veel langer uit de roulatie!'
X:  'Dat weet ik, maar toch is het moeilijk.'

En zo kunnen we nog uren doorgaan. Herken je dit soort zinloze gesprekken?
Die zoveel zinloze energie kosten?
Reageer!!

Haiku - snoeitijd

Op het ritme van
de wind wiegen uitlopers
van de hedera

Nacht van de poëzie

Foto van het web

Het zou je de rust
of de pen ontnemen -
mij benam het de adem

Groots en meeslepend
bijtend of licht
klein en verbeeldend
ieder gedicht
vertelt een verhaal

Met dank aan Els voor het toegangskaartje;-)

Mijn vriend Richard

Richard is de zoon van vrienden. Hij kan fantastisch tekenen en zit vol humor.
André van Duin en mister Bean zijn zijn helden. En o ja, Michael Jackson natuurlijk!
Als ik zijn ouders bel, wil hij mij meestal ook even spreken. Dat eindigt altijd in de slappe lach.
De eerste keer overkwam ons dat, omdat als ik 'Dag' had gezegd, hij dat steeds herhaalde. En dan ik weer. We hielden dat rustig een minuut of tien vol. Tegenwoordig spreken we van tevoren even af, hoe vaak we elkaar gedag zeggen en hangen dan resoluut op.
Vanmiddag bedenkt hij iets anders. Hij geeft alleen antwoord op mijn vragen met 'ja' of 'nee'. Dat maak ik ook wel eens mee met mensen die een verstandelijke beperking hebben. Alleen doen die dat niet opzettelijk.
Dan krijg je zo'n soort gesprek:

X:  'Mooi weer, hè?'
Y:  'Ja'.
X:  'Ga je dit weekend nog wat leuks doen?'
Y:  'Ja'.
X:  'Alleen of met anderen?'
Y:  'Ja'.
X:  'Moet je morgen werken?'
Y:  'Nee'.

Toen die beste man me een keer uit zichzelf vertelde dat hij naar de Efteling ging, stond ik te schudden op mijn grondvesten. Ik dacht dat de communicatiebarrière definitief doorbroken was. Dus vroeg ik hem: 'Wat vind je het leukst om daar te zien?'
Toen hij 'ja' antwoordde, begreep ik dat we weer terug waren bij AF.
Dag...dag...dag...doeg...doeii...dag...

Haiku - vallend blad

Woeste wind ranselt
dorre bladeren uit de
loofbomen - najaar

Boekselexy

Hoe kies je een boek in een boekhandel of bibliotheek? Waar selecteer je op?
Ik lees nu een boek getiteld: "Met oprechte deelneming". Dat was niet de reden dat ik het uit de biep meenam. Nee, ik viel op het plaatje. Een gele kiepauto met laadbak in een wijds landschap met achterin een megagrote citroen. Bizar...dus lezen dat boek! En het doet zijn omslag tot nu toe eer aan.
Een ander keer is het de titel. "Een schitterend gebrek" bijvoorbeeld lokte me als het ware het boek in.
Of de kleuren van een kaft die precies overeenkomen met mijn interieur. Ik weet niet eens meer hoe dat boek heet. Heb het wel gelezen, maar nadat het maanden in de kamer heeft liggen pronken en verstoffen, heb ik het wat beschaamd weggegooid. En natuurlijk koop of leen ik ook wel eens boeken, omdat ik erover gelezen of gehoord hebt, weet waarover het gaat en dat me aantrekt.
Ik lees bij voorkeur geen boeken die volop in de belangstelling staan. Dat heeft met een koppig trekje in mijn karakter te maken. Daardoor loop ik misschien een fantastisch boek mis. Maar ja....wie origineel wil zijn, moet pijn lijden;-)

Handsfree headset (gratis!)

De goedkoopste manier van handsfree bellen past een Marokkaanse etaleuse toe.
Haar mobieltje zit tussen hoofddoek en oor stevig vastgeklemd.
Zo heeft ze beide handen vrij om de etalagepoppen aan te kleden en tegelijkertijd wat telefoontjes af te handelen.
Slim, hè?

Neude 19:15 uur

5 jongeren in een groep
De rek is er al uit
Ogen op half zeven
'Leven, man, leven'
Een tas vol blikken bier
Papiergeld in de hand
Míjn avond gaat beginnen
Van hen is die gestrand

Herfst

Duisternis en kilte winnen terrein
De zon verliest haar grote hoogte
Bomen omhuld door kruidige geuren
tooien zich in hun bontste kleuren

Vocht klimt langs de muren op
Ramen klemmen, deuren kraken
Bladeren dekken de aarde toe
Vogels zijn het zingen moe

Herfst is afscheid nemen

Foto van het web

Driewoordengedicht (2)

Nacht
mist
sterren

Dan sta je raar te kijken!

Terwijl ik met volle boodschappentassen net de supermarkt wil verlaten, komt een blinde man met zijn stok recht vooruitgestoken de winkel binnen. Met nog wat anderen vormen we een soort erehaag door alvast voor hem uit de weg te gaan.
Een oudere heer zegt vriendelijk: 'Komt u maar verder, alle ruimte!'
Maar met een abrupt gebaar draait de visueel gehandicapte zich een kwartslag om en glipt de inpandige slijterij binnen.
We staan er wat beduusd bij: 'Die weet ie blindelings te vinden!'

(Ver)spreekwoord - laatste wens

De uitvaartverzorger laat zich niet kisten;
hij verkiest een urn.

Column - ruimte(gebrek)

Ik hoor regelmatig dat mensen willen verhuizen, omdat ze te weinig ruimte hebben. 'Hoe komt dat dan'? 'Is er gezinsuitbreiding geweest?' Meestal krijg ik als antwoord dat ze te weinig ruimte hebben, omdat ze zoveel spullen hebben.
Misschien is het beter dat ze dan eens wat wegdoen.
Ik hielp een keer een vriendin verhuizen die op zolder allemaal ingepakte dozen had staan. Ik vroeg haar, wat er in zat. Dat wist ze niet meer, want het waren verhuisdozen van de vorige keer. 8 jaar geleden!!!
Ik heb principieel geweigerd die dozen toen weer mee te verhuizen.
Opruimgoeroe's prediken het principe dat wat je een jaar niet in je vingers hebt gehad, overbodig is.
Weg ermee!
Dat ruimtegebrek van tegenwoordig is ook apart, als je het afzet tegen het idee dat er per dag 4 miljoen kant-en-klaar-maaltijden over de toonbank gaan of via een koerier de woonhuizen bereiken. Een grotere keuken is daarmee ook een overbodige luxe. Net als de eetkamer met de klassieke eettafel. Die staat er voor de show, terwijl het gezin op de bank TV kijkt met het bord op schoot.
TV's, computers, telefoons, stofzuigers: zoveel apparaten die inmiddels de helft aan ruimte innemen in vergelijking met hun voorgangers. Dus, hoezo groter huis?
Om nog maar te zwijgen over al die vakanties per jaar, weekendtrips, seizoenplaatsen voor stacaravans, lat-relaties: zo'n grote slaapkamer heb je nu ook weer niet nodig, als je de helft van het jaar elders slaapt.
Er is één plausibele reden die dat verlangen naar extra ruimte rechtvaardigt: de Nederlander wordt steeds dikker. En dan heb je inderdaad extra ruimte nodig om je kont nog te kunnen keren!

Bus 28

Tijdens een rit naar de stad lees ik her en der wat waarschuwingen in de bus. Als je die achter elkaar zet, heb je een gedicht! Of een rap, zo je wilt.

In geval van nood
hamer uitnemen 
en ruit inslaan - 
Piepsignaal:
deur sluit!
OV-chipkaart?
Check uit!

Haibun - het kan verkeren

Haibun is een vorm van Japanse dichtkunst, waarin proza en poëzie zich met elkaar vermengen. Volgens Wikipedia vaak wat autobiografischer dan andere Japanse dichtvormen. Uitgangspunt vormt meestal een haiku (of Hi Koe zoals ik mijn Nederlandse varianten noem).

Wat ik in het verkeer meemaak, vormt een spontaan begin.

Ik sta naast een grote vrachtauto te wachten om over te kunnen steken. Ik wil iets verder naar voren met mijn fiets, zodat vrachtwagen en ik samen de bocht naar links in kunnen gaan. Terwijl ik naar voren loop, trekt de wagen op en slaat naar links af. Daardoor krijg ik de achterkant van de laadbak tegen mijn arm en been en één seconde flitst "dit is het" door me heen. Ik vrees vermorzeld te worden.

Dan heb ik het nakijken, wel met tranen in mijn ogen! Ik heb op hardhandige wijze kennis gemaakt met de "dode hoek" en het er gelukkig levend vanaf gebracht. 

In de dode hoek

loert het gevaar - opperste

staat van paraatheid

    

Foto van het web

Verdwenen geluiden

Het schelle geluid van een fluitketel, als het water kookt
Kolen die bij het scheppen verglijden in het kolenhok
Het waarschuwingsfluitje van een verkeersregelaar
Een regenkapje dat wordt uitgevouwen over gepermanent haar

De gemotoriseerde kar van de melkboer
Schuimende melk die in een emaillen pan spuit
De houten klep van een bakkerswagen
De vleesmolen op de woensdaggehaktdagen

Krijtjes die over het schoolbord krassen
Messen op de slijpsteen van de scharensliep
Het uitkloppen van het tafelkleed buiten
Als een bal in de tuin komt, het kloppen op ruiten

Geluiden op de rand van de herinnering
Herkenningsmomenten in voorbije tijd
Zonder einde zonder begin

De toekomst heeft die eindeloosheid teniet gedaan
Elk geluid blijkt te vervangen
Alleen niet de herinnering eraan

Geloof

Mijn definitie van geloof is:
de dood heeft niet het laatste woord.
Eigenlijk het voorlaatste.
Daarna spreekt God:
'Welkom, daar ben je eindelijk. Ik heb zo naar je verlangd!'

Wie wel?

Ik niet
Jij niet
Hij niet
.....
Wij nieten
Jullie nieten niet
.....

Stapeltje biep

In de 90-er jaren van de vorige eeuw ontstaat er in de Verenigde Staten een rage die zich via het web al snel over de hele wereld voortplant. Het gaat om het "Sorted Books Project" of zoals het in het Nederlands wordt genoemd: het stapelgedicht.
Je kiest een aantal boeken uit je boekenkast, stapelt die in een bepaalde volgorde op elkaar tot de titels een gedicht vormen.
Ineens moet ik hier weer aan denken, als ik de titels van de boeken en DVD die ik net uit de bibliotheek heb gehaald, op mijn keukentafel zie liggen:

Man of the year
De vrouw van mij leven
Gelukkige dagen


En (h)eerlijk is (h)eerlijk: hier is absoluut geen sprake van voorbedachte rade!!

NIMBY - doe maar bij de buren!

"Not In My Back Yard"
Dit schijnt als het woord "NIMBY" een ingeburgerd begrip te zijn. De eerste keer dat ik deze uitdrukking hoorde, was in de jaren '60 bij discussies over kerncentrales. Toen riepen ze ook: 'Er staat al een Rus in je achtertuin. Kijk maar!'
Sommigen wilden liever Russen dan kruisraketten! Smaken verschillen, als ze maar niet in mijn achtertuin hoeven te komen.
Nee, hou alles op een afstand. Geef mijn portie maar aan Fikkie.
En bij vrijwel elk plan duikt de NIMBY-reactie weer op: asielzoekerscentra, parkeerplaatsen, hostels voor daklozen, verslaafdenopvang, fietsenrekken, kinderspeelplekken, standplaatsen voor woonwagenbewoners, hangplekken... De thema's wijzigen, de houding van mensen niet.
Vlak voordat ik mijn Vinex-huis betrok, hoorde ik in een milieuprogramma een Groenehartfanaat afgeven op de Vinex-wijken die alle mooie groenplekken van Nederland opslokten. Wat bleef er aan natuur over?
Gelukkig was de interviewer kritisch. Hij stelde de man een aantal vragen.

V: Hoe woont u zelf?
A: In een eengezinshuis.
V: Waar?
A: Ergens in het Gooi.
V: Heeft u een tuin?
A: Ja, een voor en een achter.

Toen besloot de interviewer: 'Nou, al die mensen die in Vinex-wijken gaan wonen, willen ook graag een tuin'!
Bingo!
Alleen nu al die Vinex-mensen een achtertuin hebben, kunnen zij zich ook aansluiten bij het grote leger Nederlanders met het NIMBY-complex. En dat is wel jammer!

Hartstocht

Ik wil me
onteigenen
verspillen
verwerpen
verstillen
verloochenen
betwisten
ontkennen
verkwisten
ontledigen
vermengen
versnijden
erdoor brengen

Alles....en nog meer
om hem te winnen -

Hij heeft me van mezelf
beroofd en nu ben ik de zijne

Van het web