Symphonie fantastique de Berlioz

Lieflijkheid dartelt door de zaal
vingers tokkelen over snaren
plotseling met grote gebaren
slaat de percussie in één klap aan

De dirigent wankelt even
door eigen heftigheid verrast
musici spelen als op de tast
intuïtief met gesloten ogen

Passie wringt zich tussen routine door
tekent zich af op getergde gezichten
die door een teer intermezzo oplichten
terwijl een zucht aan het publiek ontsnapt

De een is verstomd, de ander bewogen
soms schudt er een hoofd op het ritme mee
een man kijkt omhoog, zijn vrouw naar benee
als de muziek verstilt, laat het hoesten zich horen

Hoe ontluisterend is de afloop
als het grote publiek staand applaudisseert
een klein aantal hem alvast smeert
om weer snel thuis te kunnen zijn