Door de OV-chip even in een dip!

Iedereen die me kent, weet het: 'Dymph is enthousiast over de OV-chipcard'!
Ik heb er nooit problemen mee gehad, al waren er wat startperikelen. Maar ik klaag niet, want wil graag blijven leren. Dus flexibel zijn. Dus veranderingen met optimisme tegemoet zien!
Zoiets moet natuurlijk ook een beetje in je zitten - ik hou wel van iets nieuws. Je moet mij niet te lang hetzelfde laten doen.
Kortom, de invoering van de OV-chip heb ik dapper en blijmoedig doorstaan.
En in de praktijk van het reizen met tram, trein en bus is die ene kaart een wonder van gemak.
Maar nu ben ik terugwerkende kracht hevig in de stress geschoten.
Op weg naar het busstation Jaarbeursplein wil ik even mijn OV-chip opladen. Op een druk punt grenzend aan de stationshal bij een kiosk. Er schiet even door me heen: 'Is dit niet link met al die mensen'?
Ik laat de gedachte voorbij zweven (helaas!) en bereid me met OV-kaart, betaalpas, bril en tas stevig onder mijn arm voor op de transactie.
Alles gaat goed tot de melding 'Pas uithalen' op de display verschijnt. Dat doe ik, maar het apparaat slaat op tilt en ik kan geen kant op. De melding 'Pas uithalen' blijft me kil aanstaren. Ik durf de OV-chip niet uit het apparaat te halen, heb al € 100 betaald. Dat bedrag is mogelijk nog niet op de OV-kaart bijgeschreven.
Een vriendelijke jongen achter me in de rij wil best even de vrouw van de kiosk roepen.
Zij kan niets doen, verwijst me naar de GVU-kiosk op busstation Noord met de toezegging: 'Daar kunnen ze u helpen. Dat is gisteren ook gelukt.'
De GVU-mevrouw echter reageert knorrig: 'Het geld is niet op uw OV-card gezet, zie ik, want uw saldo is € 17,45'.
Ik vraag haar: 'Wat nu?'
Zij: 'Ik kan niets doen'.
Ik vraag lichtelijk geïrriteerd nu: 'Maar wie kan dan wel wat doen?'
Daar weet ze geen antwoord op. Als ik klachten heb, moet ik maar bellen en ze geeft me een kaartje.
Ik vertrek weer richting kiosk om te vragen of ze misschien iets voor me kunnen printen, waaruit blijkt dat ik iets op dat oplaadding heb gedaan. De behulpzame vrouw daar kan wel mijn laatste ritje printen, maar daarmee houdt het op. Ze oppert de mogelijkheid dat ik naar de GVU-kiosk terugga en dat ze daar misschien een print kunnen maken van mijn huidig saldo.
Dat is dé opmerking om me gerust te stellen en als dat gelukt is, durf ik met een gerust hart de bus in te stappen.Ik kan mogelijk via internetbankieren aantonen dat ik om 18.21 uur betaald heb en met dat printje laten zien dat er om 18.30 uur maar € 17,45 op mijn OV-chip staat. Bewijs geleverd dat mijn € 100 nog ergens digitaal zwerft!
Ik schud de frustratie van me af. Een medereiziger schiet op hetzelfde moment in de stress: het oplaadapparaat in de bus werkt niet. De buschauffeur merkt gelaten op: 'De zoveelste die het niet meer doet, ga maar zitten, hoor.'
Ik besluit mijn net herwonnen goede bui niet zo snel weer op te geven en check een kwartier later uit.
Thuisgekomen constateer ik opgelucht dat die € 100 mijn betaalrekening niet verlaten heeft.
Leve de OV-chipcard.....ik ben weer helemaal om!