J Henry Fair (1)

J Henry Fair is een Amerikaans fotograaf die de verschrikkingen van milieuvervuiling toegebracht door onze consumptiemaatschappij, in afgrijselijk mooie foto's aan de kaak stelt.
Als bij een abstract schilderij sta je op het punt om "Ohhhhhh, wat prachtig...."! uit te roepen, totdat je doorkrijgt van welke nachtmerrie je de toeschouwer bent. Hij manipuleert de foto's niet!

J Henry Fair -  Bauxietafval door het smelten van aluminium

Smiley!

Een bijzondere dag begint, als zelfs de meloen naar je glimlacht!

Winterkoninkjes!

Na een artikel in het AD met een noodoproep om de vogels te eten te geven, ga ik onmiddellijk naar de supermarkt. Ik schaf twee ijzeren rekwerkjes aan voor blokken vet waarin insecten (ik hoop niet levend) begraven zijn, pindanetjes en zaadnetten aan. Voor elk wat wils.

En alles in tweevoud, want de vogels in de voortuin zijn me niet liever dan die in de achtertuin. Met mijn voeten tot de enkels in de sneeuw hang ik de attributen op en strijk tevreden neer op een stoel voor het raam met mijn verkleumde voeten op de radiator.

Wat mij betreft staat het eten op tafel.

De arme dieren komen door sneeuwval en vorst veel voedingsstoffen tekort, vooral vet, waardoor ze soms afslanken tot de helft van hun oorspronkelijk gewicht. Dat gaat niet lang goed.

Ik lees ergens anders dat je een paar dagen geduld moet hebben, voordat de diertjes het eten ontdekt hebben. Maar na anderhalve week heb ik slechts 1 koolmees en 1 heel brutale spreeuw gespot die in één maaltijd een kwart van het vetblok wegwerkt.

Inmiddels heb ik ook strooivoer gekocht. Merels en mussen (mijn lievelingsvogels) scharrelen alleen op de grond hun kostje bij elkaar. Die zul je niet hangend aan een pindanetje aantreffen. Elke vogel eet zoals die gebekt is!

Terwijl ik met gulle hand de achtertuin bestrooi met een spectaculaire zadenmix schieten er tegelijkertijd twee beelden door mijn hoofd:

1. een achtertuin overwoekerd met exotische planten en onkruid opgesproten uit dit verspilde zaad
2. een veldmuis die de winter van zijn leven heeft!

Die veldmuis trof ik vorig jaar aan. Eerst snoept hij de zaadjes van de merels af. Een week later schrik ik me wezenloos, als ik 's nachts de schuurdeur opendoe en geritsel in een hoek hoor. Daar zit de muis met inmiddels een dubbele omvang vergenoegd in de zak zaad nog een snack voor de nacht te verorberen.

Ik neem me voor in ieder geval niets meer in de tuin te strooien. Maar zoals dat wel vaker gebeurt met voornemens: je vergeet ze! Dus dat wordt dit jaar extra veel onkruid snoeien, want voorlopig laten de vogels mijn dis onaangeroerd!

Wie ben ik?

Detail uit een afbeelding op de omslag van een stripboek.
Een closest up!
Ik weet natuurlijk om wie het gaat. Maar ook zonder voorkennis zou ik dit personage onmiddellijk herkennen aan één detail.
Wie doet een gooi?

Haiku - afscheid

Zwartomrand wachten
de laatste sneeuwhopen op
plus zeven graden

Wegens verbouwing geopend

Ondanks een badkamer volgestouwd

met kleren, plinten, posters, schilderijen

Een keuken vol gestapeld met paperassen, boeken

Lukt het me na het werk in huis de weg te zoeken

Mijn bed te spreiden voor de nacht

De hele bovenverdieping op zijn kop

Deuren uit hun scharnieren getild

Gordijnen nauwelijks te sluiten aan drie haken

Toch weet ik het weer gezellig te maken

Met een bloemetje naast mijn onverbouwde bed

De nachten anders dan voorheen

Vreemde schaduwen doen me wakker schrikken

Het komt door het achtergelaten stoomapparaat

dat mijn verbeelding wild op hol slaat

tot ik me veilig weet in mijn eigen bed

De eerste ronde is alweer voorbij

Na de wanden volgt deze week de vloer

Gewenning ligt inmiddels op de loer

Ik heb geleerd bij dit soort dingen

al drie weken vooruit te dromen 

en alles wat ertussen zit, me te laten overkomen

Dus....tijdens de verbouwing gewoon open!

Door de OV-chip even in een dip!

Iedereen die me kent, weet het: 'Dymph is enthousiast over de OV-chipcard'!
Ik heb er nooit problemen mee gehad, al waren er wat startperikelen. Maar ik klaag niet, want wil graag blijven leren. Dus flexibel zijn. Dus veranderingen met optimisme tegemoet zien!
Zoiets moet natuurlijk ook een beetje in je zitten - ik hou wel van iets nieuws. Je moet mij niet te lang hetzelfde laten doen.
Kortom, de invoering van de OV-chip heb ik dapper en blijmoedig doorstaan.
En in de praktijk van het reizen met tram, trein en bus is die ene kaart een wonder van gemak.
Maar nu ben ik terugwerkende kracht hevig in de stress geschoten.
Op weg naar het busstation Jaarbeursplein wil ik even mijn OV-chip opladen. Op een druk punt grenzend aan de stationshal bij een kiosk. Er schiet even door me heen: 'Is dit niet link met al die mensen'?
Ik laat de gedachte voorbij zweven (helaas!) en bereid me met OV-kaart, betaalpas, bril en tas stevig onder mijn arm voor op de transactie.
Alles gaat goed tot de melding 'Pas uithalen' op de display verschijnt. Dat doe ik, maar het apparaat slaat op tilt en ik kan geen kant op. De melding 'Pas uithalen' blijft me kil aanstaren. Ik durf de OV-chip niet uit het apparaat te halen, heb al € 100 betaald. Dat bedrag is mogelijk nog niet op de OV-kaart bijgeschreven.
Een vriendelijke jongen achter me in de rij wil best even de vrouw van de kiosk roepen.
Zij kan niets doen, verwijst me naar de GVU-kiosk op busstation Noord met de toezegging: 'Daar kunnen ze u helpen. Dat is gisteren ook gelukt.'
De GVU-mevrouw echter reageert knorrig: 'Het geld is niet op uw OV-card gezet, zie ik, want uw saldo is € 17,45'.
Ik vraag haar: 'Wat nu?'
Zij: 'Ik kan niets doen'.
Ik vraag lichtelijk geïrriteerd nu: 'Maar wie kan dan wel wat doen?'
Daar weet ze geen antwoord op. Als ik klachten heb, moet ik maar bellen en ze geeft me een kaartje.
Ik vertrek weer richting kiosk om te vragen of ze misschien iets voor me kunnen printen, waaruit blijkt dat ik iets op dat oplaadding heb gedaan. De behulpzame vrouw daar kan wel mijn laatste ritje printen, maar daarmee houdt het op. Ze oppert de mogelijkheid dat ik naar de GVU-kiosk terugga en dat ze daar misschien een print kunnen maken van mijn huidig saldo.
Dat is dé opmerking om me gerust te stellen en als dat gelukt is, durf ik met een gerust hart de bus in te stappen.Ik kan mogelijk via internetbankieren aantonen dat ik om 18.21 uur betaald heb en met dat printje laten zien dat er om 18.30 uur maar € 17,45 op mijn OV-chip staat. Bewijs geleverd dat mijn € 100 nog ergens digitaal zwerft!
Ik schud de frustratie van me af. Een medereiziger schiet op hetzelfde moment in de stress: het oplaadapparaat in de bus werkt niet. De buschauffeur merkt gelaten op: 'De zoveelste die het niet meer doet, ga maar zitten, hoor.'
Ik besluit mijn net herwonnen goede bui niet zo snel weer op te geven en check een kwartier later uit.
Thuisgekomen constateer ik opgelucht dat die € 100 mijn betaalrekening niet verlaten heeft.
Leve de OV-chipcard.....ik ben weer helemaal om!

Voor wie geen Valentijnskaart kreeg:

Love is all you need!

De tijden van overvloed zijn voorbij!

Wintersonnet

Tegen kou pleegt het lichaam verzet
Verkrampt bij een steelse windvlaag
De schouders omhoog - armen dichtstbij
Het hoofd verzonken in jaskraag

Ogen gluren over die schutting heen
Laten tranen witte sporen trekken
Oren lijken op drift geraakt, alleen
De neus stopt niet met lekken

Gekrompen mensen lopen
in een mist van tranen
op een snelle lente te hopen

Of op een vette winterstamppot
Nieuwjaarsvoornemens ten spijt
Of een zakdoek voor alle snot

Sneeuwklokjes

Klokjes die niet luiden
Wit bruidskleed
zonder bruiden
Toch in de stilte
langs het water
Zijn ze een belofte
voor wat later

De lente komt eraan!

Retro sneeuw

Witte stilte waaiert uit
over straten en pleinen
Dempt loze gesprekken en gaten

Wit kleed uitgespreid
over huizen en bomen
gestrande auto's en dorre hagen

Verkeer valt stil
Tempo vertraagt
Stap terug in de tijd

Nature morte

Golvende werelddelen

Drie 'Waves' van Matthew Cusick (zie mijn blogbericht op 03-02-2012).
De bovenste heet: 'Kara's wave', daaronder 'Rachel's wave' en de onderste heeft de titel 'Fiona's wave'. De kunstwerken zijn gemaakt van ingelegde stukken landkaart en acrylverf op hout. Op de laatste twee reproducties kun je zien, hoe zijn werk is opgebouwd: eerst het gehele werk 'Three Horses' met daaronder een detail eruit.

Nieuwe profielfoto!

Neef Robin heeft deze foto vrijdag van me gemaakt.

Hij is 15 en wilde met me wedden of ik deze foto een week als gebruikersafbeelding op Twitter zou durven gebruiken.

Geen probleem....zelfs als nieuwe profielfoto voor mijn blog, zoals je ziet!

Ik begrijp het probleem niet: ik vind de foto COOL!

THX Robin!

Sneeuw!

Less is more

Defacement (Matthew Cusick)

Bij toeval ontdek ik Matthew Cusick en zijn bijzondere werk op internet. Hij is een Texaans kunstenaar met een heel authentieke manier van werken.
Conceptueel.
Een pagina uit een oud schoolboek, waarvan hij alles wegschraapt en -schuurt behalve het paginanummer, een illustratie en een paar woorden. Zo krijgt het poëtische zeggingskracht.
Defacements noemt hij deze werken. Titel van deze defacement is: 'It is what it is'.

Jackson Pollock (in nature and for real)