Als kind lees ik veel. Het is een manier om in een andere wereld verzeild te raken. Ik identificeer me volledig met de personages uit het boek en beleef hun avonturen. In mijn dagelijkse leven speel ik het verhaal verder en laat mijn fantasie daarbij de vrije loop.
Ik heb in die bijzondere uren geen gezelschap nodig.
Er is één beeld dat me bijzonder is bijgebleven en dat is het beeld van de geheime tuin.
Een jongen en een meisje ontdekken een muur, klimmen eroverheen en belanden in een prachtige dichtbegroeide, woeste tuin. Ze weten dat ze iets aan het doen zijn, wat niet mag en dat verhoogt het plezier aanzienlijk.
Ik ruik met hen de geur, ik hoor het ritselen van de bladeren waar ze doorheen struinen, ik zie de grote keien waar ze tegenaan trappen - ik zou er wel altijd willen blijven.
Mijn hart klopt nog steeds wild, als ik op een wandeling ineens oog in oog sta met mijn kinderdroom.
De muur blijkt te hoog om eroverheen te klimmen, of ik te oud.
Maar ik kan me zo ook wel voorstellen, wat er achter ligt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten