"Dierbare leeft voort in boom" kopte het AD niet zo lang geleden. Nabestaanden willen niet zomaar hun dierbare in een urn op de schoorsteen zetten, of de as uit laten strooien, nee, de geliefde dient als voedingstof voor de zogenaamde herinneringsboom en leeft op die manier voort (en is nog nuttig ook).
Het gaat mij er niet om hier een mening over te hebben. Wel werd ik even mee terug in de tijd gevoerd.
Zo'n 15 jaar geleden was het trending topic (alleen heette dat toen nog niet zo) om in je voortuintje een cirkel van steentjes aan te leggen als een soort rond terrasje. Het onderbrak de monotonie van de bestrate voortuin (lekker makkelijk, toen waren er ook al tweeverdieners) en gaf een speels, zelfs mediterraan sfeertje in de Hollandse voortuin. Toppunt van creativiteit was om dan precies in het midden van die cirkel een boom of buxus te planten. Mijn toenmalige buurvrouw die het hart op de tong had, zuchtte toen ze dat een keer zag op een gezamenlijke wandeling: "Net of ze daarmee willen zeggen: kijk, hier hebben we moeder begraven".
Een profetische uitspraak van haar, getuige de trend die nu ontstaan is. Als ze dit toen had uitgebaat, was ze misschien rijk geworden en had daarmee de waarheid van het spreekwoord bevestigd:
De een zijn dood is de ander zijn brood, en:
oh...wat wordt onze herinneringsboom al groot!
Vooruit, nog een grapje van Paul Kusters:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten