De Kamer

Ik sla het boek net dicht; heb het in twee adems uitgelezen.
Korte beschijving van de inhoud:

Een kantoorklerk, Björn, die bij de Instantie werkt (overheidsbedrijf) heeft zo zijn eigen manier om zich staande te houden te midden van de kantoorhectiek. Dat levert hem de vijandschap van alle collega's op, terwijl zijn werkprestaties op den duur briljant blijken te zijn. Alleen aan de voorwaarden waarop hij die kan leveren, wordt op termijn niet tegemoet gekomen. Dat luidt het begin van zijn ondergang in.

Het boek is in een vlotte prozastijl geschreven. Het overkomt mij een aantal keer dat ik zowel voor Björn als zijn collega's sympathie kan opbrengen. Ik ben niet geneigd voor de een of ander partij te kiezen. Gedachten die te beschamend zijn om uit te spreken, zijn voor Björn volkomen normaal. Hij laat zich er zelfs op voorstaan. Dat maakt het boek surrealistisch.

Dergelijke gedachten durf je zelf soms nauwelijks te dénken.

Een aantal keer moet ik ook aan mijn eigen werkervaringen denken. Bijvoorbeeld toen we een jaar of twee geleden flexibel moesten gaan werken en iedereen een reden had, waarom hij/zij juist wel een eigen werkplek nodig had. Binnen korte tijd had iedereen zijn vaste werkplek weer ingenomen. Dat kon toen, omdat er genoeg plekken waren. In de situatie waarbij er minder werkplekken zijn dan medewerkers, krijg je een heel andere dynamiek: mensen beginnen 's morgens vroeger om een goeie plek te kunnen bemachtigen. Werkplekken worden met persoonlijke spullen alvast 'bezet'. Dit soort primaire reacties vind je ook in dit boek. En het onderling oordelen en beoordeeld worden; het lijkt de hele dag door te gaan.

Het is een boek om over na te denken, om je een spiegel voor te houden en om je af te vragen:

Wie is er nu gek?