Coulissenarchitectuur

Tijdens mijn studie ooit ben ik voor ruim een maand op excursie in Rome geweest. We vormden met een stuk of vijf kunstgeschiedenisstudenten een subgroepje om naast alle cultuur ook alle dramatische kanten van Rome ten volle te leren kennen.
Groots en meeslepend!
Op een dag gingen we naar de beroemde filmstudio's van Rome: CineCittà. De vrouwen heftig opgemaakt, op heel hoge hakken en in korte rokken, de mannen met gleufhoeden en zwartomrande ogen verscholen achter hun zwarte zonnebrillen. Drama! (Jaren later las ik dat Ramses Shaffy en Rosita Steenbeek in hun jonge jaren ook Rome op die manier onveilig hebben gemaakt.)
Wij wilden ontdekt worden!
Een vriendelijke oude Italiaan die op de terreinen rondliep, vervulde moeiteloos de rol van filmbons die we hem toedichten. We lieten ons rustig rondleiden, betraden verschillende sets en doorzagen alle loze gevels die vlak omhoogstaken, maar waar achter de deur niets meer te vinden was dan peuken, lege flessen en zand. We namen na een uur of twee afscheid van onze Fellini door hem de hand toe te steken voor een baccio. De beste man was waarschijnlijk van de facilitaire dienst, maar dat hinderde ons niet in ons spel. Het paste perfect bij de hele entourage daar: alles was onecht, uiterlijk en schijn. Kortom showbusiness.
Ik moest eraan denken, toen ik het stadhuis van Utrecht wat nader bekeek. Dat gebouw heeft ook van die theatrale kenmerken: een ware nepgevel: kijk maar naar deze foto genomen op de Ganzenmarkt met mijn rug naar de Oudegracht toe. Als we in Den Haag zouden zijn, konden we zeggen: die muur: Haagse bluf ten top!