Begin me niet over de strijd die het je kan kosten om te stoppen met roken. Ik weet er namelijk alles van. Nu nog - na 28 jaar geleden gestopt te zijn - droom ik wel eens dat ik weer rook en dan word ik wakker met het akelige gevoel dat ik weer moet stoppen.
Want zo verslaafd als je kunt zijn aan roken, als je eenmaal de wil hebt om te stoppen, raak je dáár verslaafd aan.
Dat is een helse vicieuze cirkel. Ik heb heel wat pakjes shag in het kanaal 'begraven' met de plechtige belofte nooit meer te zullen roken om een paar uur daarna weer een nieuw pakje te kopen met het serieuze voornemen: 'Morgen stop ik'!
Of erger nog: de straat afspeuren naar peuken en die ombouwen tot een verse sigaret. Dat was een dieptepunt!
Oud en Nieuw was in die jaren geen onbevangen jaarwisseling meer. Alles stond in het teken van: stoppen.
De uiteindelijke trigger was een logeerpartij bij een zoon van vrienden. Die vrienden gingen samen een week weg en ik zou op de 13-jarige zoon passen. Ik was net weer gestopt en dacht: 'Dit is een goede afleiding'. Wat ik me niet realiseerde, was dat hij ook rookte. Dus dat werd paffen samen.
De dag voordat zijn ouders terugkwamen, verzekerde hij me dat we moesten stoppen, want anders zou er wat zwaaien. We maakten een vuur in de tuin en verbranden ritueel onze rookwaar.
's Avonds kwam zijn broer langs die bij zijn vader was gaan wonen (de partner van mijn vriendin was haar tweede man), mét sigaretten. Mijn protegé begon net zo makkelijk weer te roken en zei tegen mij: 'Nee, Dymph, jij niet, dat kun je niet maken'!
Zo begon mijn rookloze leven, want dit had impact op mijn doorrookte brein. Ik dacht: 'Ik moet een voorbeeld zijn voor deze jongen, kan het niet maken nu weer slap te zijn'.
De zoon heeft me na die logeerpartij diverse keren een bemoedigende kaart gestuurd om me erdoor heen te slepen en bovendien leerde ik in die tijd Jezus kennen en was ik zo vol van dit nieuwe leven dat ik met Zijn hulp erdoor heen kwam.
Tot slot een paar 'leuke' afbeeldingen dat roken slecht is.
