Roem maakt niet gelukkig

Van het web

Het is wonderlijk dat mensen ernaar verlangen beroemd te worden. Dat ze hun uiterste best doen om 'ontdekt' te worden en in de media te verschijnen.
Een ster, geprezen om zijn/haar boeken, muziek, sport- of acteerprestaties.

Maar is het een benijdenswaardig bestaan?
Uit het aantal beroemdheden dat zelfmoord pleegt of sterft door drank- en/of drugsgerelateerde problematiek, of dat depressief of angstig is en daarvoor medicijnen slikt, kun je niet opmaken dat roem gelukkig maakt. Om nog maar te zwijgen van de vele huwelijken die crashen.

Een spreekwoord dat luidt:

'Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen'

is maar al te waar. En dat geldt niet alleen voor beroemdheden, maar ook voor machthebbers, politici.
Het gedrag dat men vertoont en de risico's die men neemt, worden steeds groter onder het mom van: 'Ik kom er wel mee weg'!

Na dit gelezen te hebben, schieten je ongetwijfeld namen te binnen of krijg je gezichten op je netvlies. En er sterven helaas regelmatig bekendheden op veel te jonge leeftijd, onlangs Prince nog.

En iedereen rouwt, terwijl de overledene zich veelal eenzaam, depressief of angstig voelde.
Wat is ons aandeel hierin? Ik zou zeggen:

Als beroemdheden minder de hemel in worden geprezen, blijven ze misschien langer op aarde.