Vriendschapsbeleving!

Marc Chagall

Dag

Ik blijf waar ik ben

al blijf ik bij je

waar je ook bent

Jij blijft me nader

dan ik mezelf ben

Toch zeg ik: ‘dag’

mijn voeten nemen al afscheid

we laten ons voorbijgaan

Weest sterk en moedig

Onbijt voor 1?

In het hotel waar ik ben, is het niet vreemd om alleen aan het ontbijt te verschijnen.

Op zich.

De meeste alleen-ontbijters echter zijn mannen.
Zakenlieden met laptop en smartphone in de aanslag. Snelle ontbijters.
Ik voel me op mijn gemak; enige vrouw alleen aan het ontbijt, zonder laptop/smartphone.
Alleen uit eten gaan, terrasje pakken, overnachten in een hotel: ik draai er mijn hand niet voor om.

Dan zie ik haar.


Nog een vrouw alleen, maar wel met een smartphone waar ze onophoudelijk mee in gesprek is.

Zo ben ik ooit ook begonnen met alleen ergens eten: weliswaar niet met een smartphone (ik heb een ouderwets mobieltje), maar met een krant, tijdschrift of boek bij de hand om me een houding mee te kunnen geven, als ik het idee had dat iedereen naar me keek.
Illusie....de meeste mensen zijn alleen druk met zichzelf.

Ik niet.

Ik kan mijn ogen niet van die vrouw afhouden. Ze is de enige in de ontbijtzaal die voortdurend aan het woord is, zelfs echtparen steken er stil bij af.
Ze houdt de telefoon een stukje van haar hoofd af. Draait ermee in het rond.
Even kijk ik in het bolle gezicht van een man op het schermpje die ze langzaam de hele ontbijtzaal laat zien.
De man kijkt naar wat er op haar ontbijtbord ligt; hij wordt voorgesteld aan de ober die voorbijloopt en dan......nee......hij tuurt in het koffiekopje van de vrouw.

Mijn fantasie slaat op hol, is die man op de webcam een:

• ziekelijk jaloerse partner
• concurrent die het hotelconcept afkijkt
• rechercheur die een van de gasten in de gaten houdt
• crimineel die een overval beraamt?  

Dan verdwijnt het toestel richting haar mond; nu ze hem ook nog gaat kussen in die volle ontbijtzaal, weet ik het ineens zeker: die vrouw is stapel


VERLIEFD!

Haiku - nat

Duizenden druppels
doordrenken de aarde tot
verzadiging toe

Gedichten als dunne bomen

Renée Blom 'Ik schrijf gedichten als dunne bomen' (Jan Arends)

Sinds het najaar volg ik via de Volkuniversiteit Utrecht de schrijfgroep: 'poëzie & kort proza' onder begeleiding van Ceciel Boudewijn. We komen eens in de maand bijeen, schrijven, bespreken ons werk en krijgen opdrachten mee naar huis.
Een van die schrijfopdrachten is het verzamelen van mooie zinnen. We krijgen een klein notitieboekje om ze in op te schrijven en 30 dagen de tijd om ze te verzamelen. Iedere dag een zin. Uit krant, tijdschrift, boek, via radio, tv of een opgevangen gesprek: alles mag. Ook je eigen 'zinnen' mogen meedoen.

De vervolgopdracht een maand erna is dat we een stuk of zes zinnen uitkiezen die we het meest aansprekend vinden. 

Die schrijven we twee keer over op een strook papier. Iedere zin apart op een reep.

In tweetallen wisselen we een setje van onze zinnen uit. Ria krijgt die van mij; ik die van Ria.

Het is de bedoeling om uit de zinnen van de ander en die van jezelf een keuze te maken en daarvan een gedicht of kort stukje te maken. 

Je kunt de zinnen overnemen zonder tekst eraan toe te voegen, of er wat woorden tussen zetten om betere overgangen te maken.

Een maand later wisselen Ria en ik onze teksten uit: zij heeft met wat extra woorden een gedicht gemaakt; ik heb puur op basis van de vijf verzamelde zinnen een gedicht samengesteld. Het grappige is dat we exact dezelfde zinnen hebben gebruikt.

Met dank aan Jan Arends voor de eerste zin en Renée Blom die op basis van Jan Arends gedicht een prachtige collage maakte. 

Mijn gedicht

is een dunne boom

geritsel

in de nacht

ik droomde

de werkelijkheid mooier

nooit binnen handbereik

want al wat is

is al geweest.

Wees niet bang!

Haiku - dromen

Dromen dansen met
sneeuwvlokken hun lied van hoop
strelen de aarde