Past heroes

In de Zin van februari staat een interview met Kees van Kooten, waarin hij zegt dat hij ooit per ongeluk 'kleeftijd' in plaats van leeftijd typte. Voor hem betekent kleeftijd de tijd waar je steeds weer op terugvalt, als je inspiratie zoekt of gewoon, waar je vaak aan denkt of dingen mee associeert. Voor hem is dat zijn jeugd.

Ik ging daar over nadenken, ben eigenlijk niet vaak met mijn jeugd bezig en niet zo omkijkerig.

Ineens schiet de naam Rawhide me te binnen. Ik zoek het via Google op en ja, daar is mijn eerste held: Clint Eastwood! Voor mij als jong kind heette hij Rowdy. 

Ik liep als 6-jarige net als hij met alleen een lange broek aan en blote bast erboven, tot mijn moeder me na een aantal jaar uitlegde dat het voor een meisje niet zo leuk is om zo rond te lopen en te fietsen.

'Cowboys dragen ook wel eens blouses!'

Ik kreeg toch een cowboyhoed en revolver voor mijn verjaardag. Daar deden mijn ouders niet moeilijk over.

Ook Ivanhoe speelde in die periode een grote rol in mijn leven. Toen al sloeg mijn (kinder)hart op hol als Roger Moore me vanaf de beeldbuis recht aankeek. Als kind dacht je dat dat echt was en hij me werkelijk aankeek. Met plastic zwaard en schild verdedigde ik het kasteel - de protestantse kerk - tegen roofridders. Mijn fiets was mijn paard; ik aaide de koplamp, boog me over het stuur voorover en riep mijn stalen ros toe: 'Kom op, harder!'

Daarna werd mijn voorstellingsvermogen minder fantasierijk, al zul je een vliegende non in het echt niet snel tegenkomen. Maar door haar werd ik niet betoverd, de Flying Nun kon wat mij betreft opvliegen. Nee, het was senor Ramirez op wie ik een oogje had. Vooral zijn exotische accent raakte een gevoelige snaar in mijn tere tienerhart.

En daarna.....kwam Ramses Shaffy, maar ja, die heb ik met de helft van de Nederlandse vrouwen moeten delen. Nu geen zichtbare attributen die me met hem verbonden (al kwam ik hem ooit in Amsterdam onverwacht tegen in een prachtige lange bontmantel die hij als een koning droeg en die ik best had willen hebben toen als jonge hippie). Wel langspeelplaten met zijn liedjes en vele café Chantants waar ik als een vlieg op de stroop achteraan vloog.

En zoals je ziet, is het bij jeugdhelden gebleven. Aan heldenverering doe ik allang niet meer. Bovendien vind ik de oudere Clint, Roger en destijds Ramses lang niet meer zo woest aantrekkelijk als hun jonge evenbeeld. 

De Argentijnse acteur, Alejandro Rey (Carlos Ramirez), is maar 57 jaar geworden.

Die mannelijke helden hebben vast met mijn jonge meisjesogen en mijn toen licht ontvlambare hart te maken. 

Dwepen en dromen....

Dat is met de jaren veranderd (heel gezond!), maar mijn grote fantasie is nog even levendig als toen ik kind was. Dat maakt dat ik me zelden verveel en niet altijd een ander nodig heb om me te kunnen vermaken.

Leuk dat mijn jeugdhelden daar allen op een bepaalde manier aan hebben bijgedragen!