Soms hoor je verse middelbare scholieren klagen over de zware boekentassen die ze elke dag meezeulen op hun nieuwe school.
Hebben ze ook nog de pech dat je ieder uur naar een ander lokaal moet. Je tas in de pauze even ergens laten staan is evenmin een optie, omdat je die dan vervolgens geplunderd terugvindt.
De tas die soms half zo groot is als de drager, is een van de vele lasten die je op die nieuwe school moet kunnen handelen. Ik droom nog wel eens van de stress die ik op mijn dertiende ondervond van het voortdurend naar een ander lokaal moeten verhuizen. Dan word ik badend in het zweet wakker, omdat ik in mijn droom de volgende les niet weet te vinden, al mijn klasgenoten weg zijn en ik verdwaald ben.
Daar zal vast een mooie symbolische betekenis aan vast zitten, maar voor mij is het vooral een bewijs van de omwenteling die het brugklasjaar in mijn leven veroorzaakte. Om nog maar te zwijgen over het rooster dat ik maar niet kon onthouden en het managen van al dat huiswerk!
Ik moest er deze week twee keer aan denken. Mijn overbuurjongen probeert fietsend met zijn enorme rugzak op de rug de bocht uit de voortuin naar de rijweg te nemen, maar topzwaar kantelt hij met fiets en al om.
Gegeneerd kijkt hij eerst om zich heen of iemand het gezien heeft (ik duik snel weg achter de krant) en fietst dan snel de straat uit.
Bij de tweede acrobatische misser kijken zijn beide ouders helaas toe. De tas heeft vaderlief nu zorgvuldig op de bagagedrager vastgebonden. Pa en ma staan klaar hun zoon uit te zwaaien. Met een zwier wil de jongen zijn been over de fiets die een stang heeft - heen zwaaien, maar hij haalt het niet en zijn been botst op de te dikke rugzak. Weer valt hij bijna om. Zijn ouders lachen hem gevoelloos uit en hij bromt met zijn baard-in-de-keelstem: 'Ja, lachen jullie maar, erg grappig'.
Het arme joch en het schooljaar is nog maar net begonnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten