De dame in het Openluchtmuseum breit rustig verder, als bezoekers plompverloren haar huiskamer binnen komen stommelen. Geduldig beantwoordt ze alle vragen, maar op een manier, alsof ze werkelijk in de tijd leeft die haar entourage uitbeeldt.
Dat doet me denken aan het Archeon, waar ingehuurde figuranten een primitief leven leiden, alsof ze werkelijk in de prehistorie zijn beland. Ook zij spelen fanatiek hun eigen spel mee, als je hen vragen over hun leven stelt.
Eén vrouw, gehuld in dierenvellen met twee vuurstenen in haar hand, klapte even uit de school, toen ze me toevertrouwde dat ze thuis ook een soort hol in de achtertuin heeft gemaakt, omdat dat eenvoudige leven haar zo goed bevalt.
Haar verhaal heeft me jaren geleden geholpen een irreële droom op te geven, namelijk om als een bedoeien in de woestijn te gaan leven. Ik had tijdens een wandelvakantie door de Sinaï het zo te pakken gekregen van het woestijnleven dat ik onmiddellijk na terugkomst in Nederland een volgende reis boekte en mijn huis ombouwde tot een veredelde bedoeienentent. Mijn thee dronk ik op de grond op een handgeknoopt tapijt en ik vervoerde alle overbodige westerse prullaria naar de kringloopwinkel.
Het bezoek aan het Archeon destijds triggerde iets bij me. Een klein tikje tegen de zeepbel, waarin ik met mijn leven terecht was gekomen.
Pas toen ik weer in de woestijn kwam, vielen ineens de schellen van mijn ogen: ook onze bedoeienengidsen voerden een spel op in hun lange jurken. Waar wij moeizaam aan een kant van de rotsen onze weg vervolgden, bleek aan de andere kant een asfaltweg te lopen. Het unieke van mijn avontuur verbleekte, toen er om de hoek nog een groep Europeanen aan kwam wandelen. De foto van een "bedoeien" in T-shirt en jeans was de genadeklap: ik was ontwaakt als een moderne Doornroosje uit haar sprookje.
Alles wat zo mooi en oorspronkelijk leek, bleek doorgestoken kaart - ik had me er helemaal in laten meevoeren. Gelukkig was ik ontwaakt uit het verleden en kreeg ik de toekomst weer in beeld. Mijn vlucht in die andere wereld kwam voort uit een groot ongenoegen over mijn toenmalige leven.
Dus aanpakken!
Met een leuke andere baan en een mooie nieuwe woning prees ik de dag dat ik het Archeon had bezocht, omdat die de eerste scheur in mijn schijnwereldje had aangebracht!
Nu maar hopen dat die dame uit het Openluchtmuseum 's avonds met haar kinderen gewoon een Happy Meal bij MacDonalds gaat eten in plaats van een bord grutten.
