#Metoo
Mag ík nu wat zeggen?
In gedichten, verhalen, films, op foto’s en schilderijen….vaak gaat het over mij. Maar nu wil ik zelf aan het woord. Heb je even?
Ik ben een hardwerkend, zelfstandig organisme vol transformatie. Mijn bladeren werken 24/7 om van kool-, zuurstof te maken. Zijn ze volkomen uitgeput, dan vallen ze op de grond en neemt mijn bast het werk over.
Elk seizoen presenteer ik me anders en inspireer daarmee velen. Ik ken een tijd van bloei, daarna draag ik vrucht, vervolgens laat ik alles los om me in de slotfase te concentreren op de volgende cyclus.
Al lijk ik stabiel en onbewogen, in en op mij krioelt het van leven: torretjes, zwammen, mossen, vogels, vliegen, rupsen, de hele santenkraam gebruikt me om te kunnen voortleven. In mijn stam worden gaten geslagen om er nesten in te bouwen. Op mijn takken rusten dieren uit. Klimplanten klemmen zich met hun grijpgrage handen aan me vast om nooit meer los te laten. Soms kan ik wel gillen en word ik gek van al dat ongevraagde betasten, aaien, kriebelen, knijpen en binnendringen. Maar ja, plant en dier moeten voortleven en ik ben de beroerdste niet.
Alleen de mensen moeten hun handen thuishouden. Dan zie ik ze in de verte al aankomen, een wazige blik, doelgerichte passen, gespreide armen tot het moment waarop ze die om me heen slaan. Bomen knuffelen, ik wou dat het nooit uitgevonden was. Heeft niks met overleven te maken. Puur egocentrisme. Mij wordt niets gevraagd, dus onderga ik het gelaten, want vechten of vluchten gaat niet. Wat ze dan zéggen met één oor tegen mijn schors: ‘Ik hoor het leven door de stam stromen’. Wat ze feitelijk horen, is de woede die door mij heen raast vanwege zoveel grensoverschrijdend gedrag.
Bij wie kan ik dit melden?
