Langs de muren glijden vormen
mensen, dieren, onbestemd
even volgen ze mijn ogen
dan hun hoofden afgewend
In een stille, stomme kudde
trekken ze mijn kamers door
zonder dringen, zonder dralen
en zo zacht dat ik niets hoor
onuitgesproken gedachten
passeren 's nachts mijn revue
ongeduldig van het wachten
paraderend in lange stoeten
tot ik ze een voor een begroet
en de vergetelheid doe zoeken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten