The story of Red Robin

Jaren geleden, toen mijn neef Robin een jaar of 10 was en me hielp bij wat bestratingsklussen rond mijn huis, hebben we die dag bezegeld met de aankoop van een Red Robin.
Hoe symbolisch.
We haalden wat kleine koppelsteentjes uit de achtertuin en planten het boompje op stam in de aarde.

Inmiddels is mijn smaak veranderd en besloot ik de scheuten die aan de stam begonnen te groeien, niet te snoeien, maar de Red Robin te laten uitgroeien tot een grillige struik.

Vorig jaar heb ik de koppelsteentjes laten vervangen door grote tegels en ben ik serieus aan het tuinieren geslagen. De Red Robin kreeg zijn eigen perk, al merkte ik dat de struik wel heel groot was geworden en ook de zon wegnam van het stuk waar ik bij voorkeur ga zitten.

Radicaal als ik ben, heb ik de struik in februari gesnoeid en van al het blad ontdaan. Er bleven alleen een scheut aan de onderkant over van die oorspronkelijke plant (links op de foto) en een erbij geplante kleine Red Robin (rechts).

Al een paar weken kijk ik met argusogen of er al nieuw leven in de kale takken zit. Helaas. Geen uitbottende takken, geen ontspruitende blaadjes. Ik werd er wat moedeloos van, want de Red Robin betekent veel voor me.

Maarrrrr................
met mijn bril op zag ik deze week in de zon dat er enkele piepkleine rode plekjes op de kale takken zijn ontstaan.
Volgens mij heb ik die niet eerder gezien. Vol verwachting klopt mijn hart.

Ik ben zo opgetogen: daar zul je het hebben!

Mijn sterke Red Robin!

Over een paar weken plaats ik nieuwe foto's van mijn struik waarin ik inmiddels weer alle vertrouwen heb gekregen.