Water

Ik babbelkabbel botsklots tussen de kaden
zonlicht versplintert mijn gezicht
tot duizend kleine diamanten
Met dwingende handen duw ik trage
zwanen voor de boten langs
Kinderen breken me de benen met hun
onbesuisde sprongen vanaf de kant

Als de ondergaande zon mijn wangen rood
kleurt, een late boot mijn huid doet rimpelen
knipper ik nog een keer met mijn wimpers
De nacht wiegt me in haar fluwelen armen
geluiden glijden over mijn spiegelbeeld
zonder sporen achter te laten
Ik mompeldompel zachtjes - sluit mijn ogen

Maart

 

#haiku - kringloop

Na het wegzweven

van de laatste bladeren
een zwart silhouet

Gestripte takken
trotseren snijdende wind
in al hun naaktheid

Zonder beschutting
wachten duiven gelaten
op wat komen gaat

Hun poten voelen
leven pulseren in het
bottende skelet

#Metoo

#Metoo

Mag ík nu wat zeggen?
In gedichten, verhalen, films, op foto’s en schilderijen….vaak gaat het over mij. Maar nu wil ik zelf aan het woord. Heb je even?

Ik ben een hardwerkend, zelfstandig organisme vol transformatie. Mijn bladeren werken 24/7 om van kool-, zuurstof te maken. Zijn ze volkomen uitgeput, dan vallen ze op de grond en neemt mijn bast het werk over.
Elk seizoen presenteer ik me anders en inspireer daarmee velen. Ik ken een tijd van bloei, daarna draag ik vrucht, vervolgens laat ik alles los om me in de slotfase te concentreren op de volgende cyclus.

Al lijk ik stabiel en onbewogen, in en op mij krioelt het van leven: torretjes, zwammen, mossen, vogels, vliegen, rupsen, de hele santenkraam gebruikt me om te kunnen voortleven. In mijn stam worden gaten geslagen om er nesten in te bouwen. Op mijn takken rusten dieren uit. Klimplanten klemmen zich met hun grijpgrage handen aan me vast om nooit meer los te laten. Soms kan ik wel gillen en word ik gek van al dat ongevraagde betasten, aaien, kriebelen, knijpen en binnendringen. Maar ja, plant en dier moeten voortleven en ik ben de beroerdste niet.

Alleen de mensen moeten hun handen thuishouden. Dan zie ik ze in de verte al aankomen, een wazige blik, doelgerichte passen, gespreide armen tot het moment waarop ze die om me heen slaan. Bomen knuffelen, ik wou dat het nooit uitgevonden was. Heeft niks met overleven te maken. Puur egocentrisme. Mij wordt niets gevraagd, dus onderga ik het gelaten, want vechten of vluchten gaat niet. Wat ze dan zéggen met één oor tegen mijn schors: ‘Ik hoor het leven door de stam stromen’. Wat ze feitelijk horen, is de woede die door mij heen raast vanwege zoveel grensoverschrijdend gedrag.

Bij wie kan ik dit melden?

#haiku - openbaring

In het midden van -

de vijver spreidt de lelie -

haar felroze kleed

Tamme kastanje?

Mijn tamme kastanje maakt zich op voor de winter, sierlijk getooid in herfstkleuren en vol stekelige ballen. Sommige splijten open en laten hun rijpe vruchten in het gras vallen.

Plof plof plof

Andere kastanjes bereiken de grond niet, maar worden verschalkt door een krijsende bende halsbandparkieten.

Skrieuw skrieuw skrieuw

De lege, opengesperde bollen grijnzen als doodskoppen, halloweenmaskers , waardoor de vreedzame duiven, de vaste bewoners, het hazenpad kiezen.

Wiek wiek wiek

Nu hebben de halsbandparkieten het rijk alleen. Onverstoorbaar vreten ze zich vol en de boom leeg.

Skrotsj skrotsj skrotsj

De takken deinen op het ritme van de wind en het af- en aanvliegen van de groene parkieten. Een trillend spinnenweb schudt voorzichtig de dauw van zijn draden.

Wloesj wloesj wloesj

Was het web maar groter, dan had het die groene terroristen te grazen kunnen nemen……

#haiku - Rhijnauwen

Met een sierlijke -

duik landt een zwerm spreeuwen op -

de kruin van een boom

Kwetterend breken -

ze de stilte van de wei -

een wolk van leven

Aan de horizon -

auto's op weg naar dromen -

chronisch onvervuld